Thuis
En opeens zijn we bijna allemaal thuis. Zo ook wij, mijn man en ik en onze twee kinderen. We vervelen ons niet, nog niet in elk geval. Mijn man bouwt een elektrische auto, ik maak een boek en de kinderen verzinnen de leukste projecten die ze meteen samen uitvoeren. We leven met wat er is. Ook nu alles anders is.
Eén van mijn grootste hoofdbrekens in deze tijd is: Hoe ga ik om met de schooltaken van m’n kinderen? Welke taak heb ik daarin? En wat kan ik juist nu in deze tijd als moeder voor mijn kinderen betekenen? Klopt het voor mij dat alle schooltaken zoveel mogelijk doorgang vinden en ik dit als ouder nu zoveel mogelijk op me neem? Doe ik dan geen tekort aan wat er werkelijk gaande is? De crisis is nu. Alles is anders. Vraagt dat dan ook iets anders?
Wat ik mezelf en m’n kinderen nu graag bied is een thuis, een warm nest, een plek waar we kunnen ontspannen. Een plek waar ik er ben. Ik probeer zoveel mogelijk met al m’n aandacht aanwezig te zijn, ondanks de onrust die ik door mijn lichaam voel stromen. Als ik met m’n hoofd probeer te vatten wat er allemaal gebeurt, lijkt de onrust alleen maar groter te worden. Ik weet niet precies wat er gebeurt. Ik weet niet precies wat ik voel. Ik hoef niet te zoeken naar antwoorden. Het beste wat ik kan geven is er proberen te zijn. Thuis. Nu.
Vol verwondering en ongemak beweeg ik me buiten, door het bos of door de winkels. In de supermarkt is het alsof ik in een film ben beland. Misschien is een spel een beter woord en met het level net iets te hoog ingesteld. Ik probeer tegelijkertijd anderhalve meter afstand van iedereen te houden én m’n boodschappen bij elkaar te verzamelen. Ik kan me op het één of op het andere concentreren en doe mijn best beide tegelijkertijd te doen. De plastic schermen bij de kassa doen me het meest surrealistisch aan. Dat wat vertrouwd was, is anders geworden. Dat wat vanzelfsprekend was, is dat niet meer.
Tijd om naar huis te gaan. Terug naar de basis. Een warme maaltijd, samen een spelletje doen. Thuiskomen om van daaruit de omgeving te geven wat als vanzelf ontstaat. Een kaartje hier een telefoontje daar. Puur eten kopen bij de lokale ondernemers.
‘En de schooltaken dan?’ vraag ik me regelmatig af. Ben ik verantwoordelijk dat mijn kinderen ze maken? En waarom zijn die nu zo belangrijk? Thuis is voor hen spelen. Thuis is vrij zijn. Thuis is niks hoeven en je verantwoordelijkheid als vanzelf op je nemen. Thuis is samen. Thuis is aandacht voor eenieder en ondersteuning van elkaar. Thuis is vertrouwen dat alles zich ontvouwt. Thuis zijn wij, samen. Het is het vertrekpunt van alles. En dat alles is anders nu.
Als we niks hoeven, in de stilte kunnen zakken en kijken wat er dan ontstaat, komt er veel creativiteit vrij. Ik verwonder me erover hoeveel mijn kinderen verzinnen en hoe ze samenwerken. Opeens zie ik ze strookjes papier knippen in allerlei kleuren. Het is eten voor het knuffeltje Jelly. Hij krijgt komkommer, appelsap. ‘We wilden ook aubergine doen, maar die kleur hebben we niet’, vertelt de oudste me als ik langsloop. Een uur later zijn ze kleurplaten aan het printen, de één kleurt ze in groot formaat en de ander in het klein. Dat worden kleine schilderijtjes voor aan de muur. Ikzelf begon met tekenen, een jeugdliefde die ik al een tijd niet had aangeraakt. Ik werd erdoor verrast, blij verrast. Ik kocht échte kleurpotloden die nu geduldig liggen te wachten tot ik durf, tot ik er klaar voor ben om weer te tekenen. Thuis.