“Op een dag vond ik een nieuwe bril om mee de wereld in te kijken.” Dat is de eerste regel van mijn verhaal met de titel “Van werken naar Leven”. Op twitter plaatste LodewijkvdBroek in november de vraag: “Iedereen heeft een verhaal te vertellen, wat is de (werk)titel van het boek dat jij gaat schrijven?” Direct reageerde ik met “Van werken naar leven”. Een aanmoediging (Klinkt goed! RT @sweegh: @LodewijkvdBroek Van werken naar leven #boektitel) en 2 maanden later lijkt het me een mooie rode draad voor de revolutie waar ik aan werk. Revolutie?? Dat klinkt nogal groot, he?
Hoe het zo is gekomen: Vorig jaar las ik een boeiend artikel: ‘How to start a revolution‘. Jonathan legt uit wat zijn revolutie is en hoeveel energie het hem geeft daaraan te werken. Op zoek naar meer focus pakte ik het artikel er nog eens bij om te ontdekken met welke revolutie ik bezig ben en hoe er ietsje meer gericht mee verder te gaan.
Het heeft in elk geval iets te maken met waar ik me over verwonder: er is zoveel onbenut potentieel en er zijn zoveel mensen die niet met plezier naar hun werk gaan en reikhalzend uitkijken naar vakantie of pensioen (70% aldus Leen Zevenbergen tijdens een lezing). Werkgevers bedenken functies die nodig zijn om de door hen bedachte doelen te bereiken om daarmee een mooi (vaak financieel) resultaat neer te kunnen zetten. Wat iemand nog meer kan? Waarom zou je dat als werkgever willen weten? Iemand die vraagtekens plaatst bij hoe er leiding wordt gegeven? Die moet eerst leren hoe de wereld in elkaar steekt, toch?
Het lijkt wel of we met z’n allen gevangen zitten in een of ander ‘productie & beheers-patroon’. De industriele revolutie is alweer even geleden. Misschien zijn we toe aan een andere manier van werken en leven? Schrijvers schreeuwen in hun boeken al jaren om meer menselijkheid en creativiteit (o.a. Intensieve menshouderij, The rise of the creative class, En nu laat ik mijn baard staan) en loslaten van controle (o.a. Leidinggeven aan professionals? Niet doen!)
Vorige week ontmoette ik weer eens een jonge professional die graag ander werk wil doen. “Ik wil niet de hele dag achter een computer zitten”, vertelde ze me. “Ik wil iets heel anders gaan doen, iets als piano-lerares, maar dan geen pianolerares”.
Wat zou het mooi zijn als iedereen elke dag van toegevoegde waarde kan zijn met wat hij/zij het allerliefste doet. En je dus niet bezig hoeft te zijn met de vraag, die ik net voorbij zag komen op de LinkedIn groep van Intermediair: Hoe lig jij in de markt?
Mooi artikel, Saskia! Het is inderdaad opvallend hoe groot het gat is tussen wat schrijvers en denkers roepen en wat er in de realiteit van organisaties is te zien. Zitten ze er naast, of is de kritieke massa nog niet bereikt om grote veranderingen door te maken?
En wie maakt die stap van idee naar realiteit? Het gras bij de buren is altijd groener en daar kan je een boek over schrijven. Je kan ook gaan schrijven over wat die buren allemaal doen, want dat leidt (blijkbaar) tot groener gras. Maar de stap om echt te ontdekken wat er nou voor zorgt dat dat gras groener is, dat mist in mijn ogen nog. Wat leidt er nou precies tot dat succes?
Leuke classificatie trouwens, “iets als piano-lerares, maar dan geen pianolerares”. Zo’n leuk startpunt om eens te onderzoeken wat diegene nou juist wel en niet aanspreekt in pianolerares. Heerlijk gedissocieerd beredeneren, zonder hinder van ervaring en doorleefde emoties. Leidt ongetwijfeld tot nieuwe inzichten.
En hoe ik in de markt lig? Lekker relaxed op mijn rug te kijken naar de wolken, me afvragend waar iedereen zich toch zo druk over maakt. Wat hebben we toch een allesomvattend rollenspel opgezet met zijn allen…