Het avontuur Daily Sunrise Sunset ontstond in november, toen ik een week op Schiermonnikoog was met m’n gezin. Gezien het weerbericht en het getij zou vrijdag de beste dag zijn om zonsopkomst te beleven. De ochtend zelf twijfelde ik of ik zou gaan. Onze jongste was heel vroeg wakker en ik met hem. Ik voelde me moe. Nog even slapen zou ook erg fijn zijn. Gelukkig herinnerde ik mij hoeveel energie bijzondere natuurervaringen me gaven en dit was dé kans deze week. Nog net op tijd was ik aan het wad, een stukje voorbij de jachthaven, zodat ik vrij uitzicht had over de plek waar de zon op zou komen. Het was prachtig.
Een dag later liep ik precies voor zonsondergang vanuit ons huisje naar de andere kant van het eiland, het strand waar je de zon onder zou kunnen zien gaan in de zee. Helaas was dit minder spectaculair te zien. Echter realiseerde ik me hoe fijn het was om stil te staan bij het natuurlijke einde van de dag. Ik besloot om deze momenten elke dag bewust mee te maken, zonsopkomst en zonsondergang, waar ik dan ook was. Een mooie manier daarvoor leek me het maken van een foto ervan, precies op het tijdstip dat de zon op- dan wel onderging op de plek waar ik dan was.
De eerste ochtend fotografeerde ik de zonsopkomst vanuit ons huisje op Schiermonnikoog. Die avond reden we terug naar huis en waren we onderweg. We stopten bij een weiland waar ik de zonsondergang kon fotograferen. De volgende ochtend stond ik voor ons huis. Zelfs in de ‘ochtendspits’ van ons jonge gezin bleek er ruimte om buiten de zonsopkomst te beleven en fotograferen. En de grootste verrassing was dat er iemand aan kwam lopen om dit samen te ervaren. Sarah die 3 maanden vanuit onze Pipowagen leefde zag de mooie kleuren en kwam de zon begroeten. ‘s Middags waren er koeien in de wei die naar me loeiden terwijl ik een goed plekje zocht voor de zonsondergang. De volgende ochtend fietste de buurman precies langs op het moment dat ik buiten stond met m’n camera. Ik had hem twee dagen eerder over het project verteld en nu stopte hij even om te zien hoe de zon vandaag opkwam. Het voelde extra bijzonder om deze momenten meteen al met anderen te delen.
Ik verwonderde me erover hoe makkelijk het me afging en ik er op het juiste moment aan dacht. De eerste keer dat ik vergat om een foto te maken was na elf dagen terwijl ik met de kinderen en aan het koken was. En een tweede keer was ik bij een training. Vooraf had ik gekeken waar de zon onder zou gaan. Op het moment zelf was ik zo aandachtig aan het luisteren naar de verhalen van de deelnemers, dat ik erna pas weer dacht aan het project. De eerste zonsopkomst die ik miste was in een vakantiehuisje met een vriendin. Ik werd wakker een paar minuten na zonsopkomst en maakte een foto vanuit m’n bed.
Vanuit huis maakte ik steeds op ongeveer dezelfde plek de foto waar de zon het beste te zien was. Onderweg lukte het me meestal om te stoppen bij een weiland met uitzicht op de al dan niet zichtbare zon. De zon was natuurlijk niet elke dag zichtbaar. Het was regelmatig erg mistig of grijs. Hoe lang ik het project ging doen wist ik niet. Zo lang als ik er plezier aan beleefde. Het leek me tof om in elk geval ook op de kortste dag de zonsopkomst en ondergang mee te maken. Dat deed ik uiteindelijk niet. Wel op bijzondere momenten, zoals een hele mooie zonsopkomst of ondergang of op de dag dat er voor het eerst sneeuw lag.
Op 11 januari was ik weer op Schiermonnikoog en sloot ik het project af met een foto van een grijze zonsopkomst, de laatste die je hierboven ziet.