Een ontluikende lente in een stille tijd

Hoe gaat het met jou in deze tijd?
We zitten midden in een geschiedenisboek van de toekomst.

Als mensheid zijn we in tijden niet zo verbonden geweest, over de hele wereld.
Onze collectieve angst nog nooit zo zichtbaar.
Ik hoor de specht tikken, de vogels fluiten en zie de bomen op springen staan.
In m’n lijf raast iets rond waar ik geen vat op krijg.
Alle plannen heb ik opgeruimd in een kast vol toekomstmuziek.
En nu is er zon, een witte waas op het gras en schrijf ik, niet wetend wat het worden zal.
Het wordt poëtischer dan ik van mezelf ken. Minder beschouwend, meer pracht?

Op allerlei fronten tot stilstand gebracht tijdens een ontluikende lente.
De energie van de natuur is naar buiten gericht. Wij worden verzocht naar binnen te gaan.
Wat wil er van binnenuit ontstaan?
Ik voel de ontspanning van de kinderen om me heen hebben.
Ik combineer als vanzelf portretten van m’n kinderen met natuurfoto’s, iets wat ik al jaren voor ogen heb maar de praktische vorm nog niet zag. En nu was het er ineens.

Ademruimte, lucht. Ik voel de rijkdom ervan en de overvloed even niet.

We zijn volop samen. De dag ontvouwt zich organisch.

En dat organische heeft mijn nieuwsgierigheid gewekt. Het voelt als iets waar we heen bewegen, meer afgestemd op elkaar. Dat ons dat allen geluk brengt. Van jij en ik naar wij. Waarbij we in de wij vrij zijn. Dat dat juist wij maakt, de vrijheid en het vertrouwen in jezelf en in dat wat klopt voor jou.