Boek Nieuwe paden banen op Schiermonnikoog
Wat had ik een zin om nu voor m’n gevoel ‘eindelijk’ naar Schiermonnikoog te gaan sinds het verschijnen van ‘Nieuwe paden banen’. Ik had zoveel inspiratie voor het boek op het eiland opgedaan en er alle foto’s gemaakt, dat ik er heel graag naar terug wilde. Om het te bedanken, om stil te zijn en niks te hoeven. Terug te blikken en te genieten. M’n boek ging in elk geval mee: het eerste exemplaar dat de cirkel tijdens de lancering rond ging.
Op de één of andere manier twijfelde ik of ik m’n camera mee zou nemen. Als ik met de boot op het eiland aankom ben ik blij dat ik hem mee heb genomen. Wat ligt het wad er weer prachtig bij!
Wat is het druk op Schiermonnikoog in de zomervakantie! Ik ben er alleen nog maar in de winter geweest. Zou ik de stilte van de natuur kunnen ervaren met zoveel mensen op het eiland? Ook ben ik nieuwsgierig naar hoe het is om m’n boek in de boekhandel te zien liggen. Ik ga er na het droppen van m’n spullen als eerste naartoe. Ik vind het boek op een plank, staand in een vrij donker hoekje. Alle exemplaren zijn er nog. Ik zie dat de prijs erop niet klopt. En gevoel van teleurstelling overvalt me. Er is ruimte aan de andere kant van de plank om het boek neer te leggen, waardoor het beter zichtbaar is. Dat doe ik. Ik ga weer naar buiten. Hier moet ik even van bijkomen en onderzoeken wat me te doen staat. Me eerst maar eens ‘gewoon bleh’ voelen, zoals ik tijdens m’n boekavontuur leerde. Ook sta ik stil bij wat ik hier op Schier ook alweer wilde beleven. In elk geval niet ‘gedoe’, want zo voelt het: dat ik hier iets mee moet. Ik loop als vanzelf naar een galerie iets verderop. Ik heb deze al vaker gezien, maar ben er nog nooit binnen geweest. Wat is het er mooi, ruim en stil. Hier zou m’n boek veel beter tot z’n recht komen! De mevrouw van de galerie is verrast door mijn vraag of ze het boek zou willen verkopen. Ze vraagt naar de prijs en marges en ziet niet direct een mogelijkheid. Ze wil echter nog even met haar collega overleggen en legt het boek achter de toonbank neer. De volgende dag kan ik terugkomen. Ik heb er niet veel vertrouwen in én ik ben dankbaar dat ze er naar wil kijken.
Terugblikken op avontuur Nieuwe paden banen
Ik wandel naar het strand. Het begint zachtjes te regenen. Ik besluit te schuilen in de strandtent. Het is vrij snel weer droog en ik loop het strand op. Ik zie de plek waar ik de laatste foto van het boek maakte op de laatste ochtend dat ik de vorige keer op Schier was. Het was een voetspoor een onbekende wereld in. Ik besluit het nu verder te volgen. Hier ben ik nog niet eerder geweest. Dankbaar voor het boekavontuur laat ik de bijzondere ontmoetingen en ervaringen achter me. Ja wauw, een droom is echt werkelijkheid geworden! Op een gegeven moment keer ik om en loop helemaal langs het strand terug naar het dorp, net voor het donker is. Ik eet nog wat en in het hotel lees ik in m’n boek alle mooie woorden die de aanwezigen bij de lancering erin schreven. Ik ben er door geraakt. In de zomer ben ik nauwelijks bezig geweest met m’n boek en kon ik niet altijd bij het vertrouwen en de verbinding ermee. En nu ervaar ik weer zo diep waar het me om gaat en hoe waardevol het is.
Een nieuw pad gaan
De volgende dag heb ik zin om naar het ongerepte deel in het oosten van het eiland te lopen. Ook voel ik zin in vertragen, niks hoeven, lekker langzaamaan. Terwijl ik na heel rustig wakker worden naar het baken in het oosten loop, kom ik langs het aantrekkelijke paadje wat ik ook in m’n boek beschrijf. Tijdens het maken van het boek wilde ik doelgericht naar het ongerepte stuk lopen en ging ik er juist aan voorbij. Ik realiseer me dat ik nu geen concreet doel heb en juist wel dit aantrekkelijke paadje kan nemen! Nieuwsgierig loop ik het voor mij nieuwe pad in. Er is niemand. Alleen op de fietspaden die ik kruis zie ik anderen. Ik loop door de duinen naar het strand. Ik zie zowel de zee als een gezin opdoemen terwijl ik het laatste duin voor het strand oploop. Het beeld heeft te maken met een nieuw project. Zodra ik het probeer vast te pakken en er woorden aan te geven, is het weg. Het beeld is krachtig en blijft, ook al weet ik nu nog niet precies wat het betekent.
Aan de rand van het strand vind ik een soort duinpannetje met uitzicht op zee. Ik heb zin om hier te blijven en laat elk plan los. Ook hier is het rustig met slechts een paar mensen op het strand. Ik verwonder me over de stilte in het hoogseizoen. Schiermonnikoog blijft me verrassen. Dit is misschien wel het mooiste strand van Nederland. Ik zie dat m’n telefoon geen bereik heeft. Geweldig. Een perfecte plek voor een 24-uurs-horizon-observatie. Ik besluit dat nu in elk geval een uur te doen. Ik kijk vanaf de duinrand naar de zee. Ik geniet van de lege ruimte, het uitzicht en het stil zijn.
Een nieuwe plek voor boek Nieuwe paden banen
Op een gegeven moment moet ik voor m’n gevoel terug naar het dorp om naar de boekhandel te gaan en te zorgen dat de prijs op m’n boek klopt. Het voelt als gedoe en ik zie er tegenop. De mogelijkheid om de boeken er gewoon te laten liggen voor de verkeerde prijs voelt helaas niet goed. Dat doet het boek geen eer aan en schaadt het geheel, ook al zijn het er maar vijf. Ik realiseer me dat het helemaal geen gedoe hoeft te zijn natuurlijk. En ook dat ik niet alles zelf hoef te doen. Het helpt me op zo’n moment altijd om helder te zijn over wat ik echt graag zou willen. Dan kan ik vervolgens toestaan dat dat gebeurt met alle hulp die voorhanden is en vervolgens alles volledig loslaten. Ook kan ik dan gaan doen wat klopt voor mij nu. Wat ik graag zou willen is dat m’n boek te koop is op Schiermonnikoog op een plek waar het boek de ruimte een aandacht krijgt die bij het boek past. En ik zou graag willen dat ik deze middag hier nog van de natuur kan genieten. En dat ga ik doen erop vertrouwend dat de rest zich ontvouwt.
Het nieuwe pad dat ik graag wilde nemen blijkt niet zo aantrekkelijk. Ik keer om en loop toch richting het dorp. Ik loop via het bos in en raak er van het pad als het pad niet verder gaat. Na even struinen en wat schrammen kom ik weer op een pad en vind de weg. Ik kom langs de Berkenplas, een plek waar ik ook nog niet eerder ben geweest. Ik eet er een ijsje op een bankje in de schaduw tussen de bomen. Daarna loop ik naar het dorp.
Nieuwsgierig en enigszins zenuwachtig loop ik naar de galerie. Ik rust nog even uit tegen de boom in het park ernaast. Het is een prachtige grote boom. Ik ben bezweet van de wandeling in het warme weer. Ik trek een schoon shirt aan en bekijk mezelf via de camera op m’n telefoon. Ik loop naar binnen, naar de toonbank waar vandaag een andere vrouw achter staat. Als ik haar vertel dat ik voor het boek kom, vertelt ze me dat zij en haar collega nog geen tijd hebben gehad het boek te bekijken en bespreken. Ik vertel haar dat ik zo de boot neem. Ze herinnert zich dat het percentage voor ‘in consignatie’ een probleem is. Daar vragen ze hogere percentages voor. Ze vraagt wat het percentage is als ze het boek inkoopt en stelt vervolgens voor om 5 exemplaren in te kopen. Ik vraag of ik de boeken naar haar op zal sturen. Ik heb er nog precies vijf op het eiland liggen! Ik loop naar de boekhandel. Ik ga met m’n boeken naar de toonbank. De eigenaar blijkt er net precies te zijn. Hij komt naar beneden en geeft me een hand. Wij hebben contact met elkaar gehad over de boeken. Ik deel dat alle boeken er nog liggen en dat ik de boeken graag weer meeneem. We hebben het geprobeerd, beamen we. En zo is het.
Een bijzondere ontmoeting
Ik breng de boeken naar de galerie en loop naar de boot. Dat past nog precies. Het is een prachtige wandeling langs het wad. Ik moet wel aardig doorlopen. Ik zie de boot al aankomen. Bij de afslag naar de boot ontmoet ik een jonge Belgische vrouw met rood haar. Ze heeft er ook flink de pas in en wil ook graag de boot halen. Het laatste stukje lopen we samen. Ze heeft vandaag ook over het eiland gewandeld en is ook in het bos verstrikt geraakt. Ze laat me de schrammen op haar benen zien. We halen de boot! Zij gaat naar de wc en ik installeer me op het buitendek in een hoekje op de grond. Ook nu is de boot vol. We zien elkaar niet meer, beide moe van de stevige wandeling. Na de boot volgt de bus en de trein. Wat voel ik me dankbaar, verwondert en gelukkig. In een overvolle trein sta ik op voor een oudere vrouw en moet meer dan een uur staan. Het kan de pret niet drukken. Ik ga gewoon verder met het schrijven in m’n reisdagboek. Ik mis vervolgens m’n aansluiting na heel hard rennen. M’n benen doen er zeer van. Ik heb een uur vertraging, want m’n volgende aansluiting gaat maar één keer per uur. En zo kan ik nog heel lang in alle rust terugblikken.
Bij thuiskomst ontvang ik een bericht van de Belgische vrouw met het rode haar. Ze heet Rebecca en had de naam van mijn boek onthouden en me opgezocht. Bijzonder dat de ontmoeting verder gaat en ze nu meeleest. Dankjewel Rebecca voor de bijzondere ontmoeting! Ik wens je veel moois op jouw pad, net als iedereen die dit leest. Volg je voeten naar wat je werkelijk wenst en wees open om dit dan ook te ontvangen!
Dankbaar en nieuwsgierig naar volgende avonturen, Saskia.