Een vrije vlucht: 24 uur naar de horizon kijken

Precies een week geleden zat ik op het Haagse Zuiderstrand. Samen met 8 anderen keek ik 24 uur naar de Noordzee horizon. We begonnen om twaalf uur ‘s nachts op de dag die precies even lang licht als donker was, de dag van de equinox. Vergelijkbaar met precies evenveel lucht als water op de foto’s van de horizon die Bruno van den Elshout vorig jaar elk uur maakte voor zijn project New Horizons. Dit avontuur van 24 uur, de zogenoemde ‘vrije vlucht‘, was een onderdeel van dit project en zette hij samen met Lie van Schelven neer.

Mijn avontuur begon de dag ervoor. Met m’n grote rugtas gevuld met eten, drinken en vooral veel warme kleren nam ik de trein naar het westen. Ik voelde me weer even als toen ik student was, klaar om de wereld te verkennen. In het donker bij de strandopgang ontmoette ik de mensen waarmee ik de komende 24 uur ging beleven. Hun gezichten zou ik pas bij zonsopgang echt zien. Daar liepen we in het pikke donker door de duinen naar het strand. M’n ogen wenden genoeg aan het donker om het pad te kunnen volgen. We zetten windschermen op, installeerden onze stoelen, maakten een vuur, begroetten de vier windrichtingen en Lie maakte een ‘energetisch veld’ voor ons avontuur. Er stond een vrij harde koude zuid-westen wind.

En daar zaten we dan op een rijtje met uitzicht op de horizon die net waarneembaar was. Het strand, de zee en de lucht hadden in elk geval een net iets andere kleur grijs. Het was bewolkt. Af en toe trok de lucht even iets open en waren er wat sterren zichtbaar en ook liet de ‘net niet meer volle maan’ zich af en toe even zien. Zonder tijd, wel wetend hoe laat de zon op zou komen, het eb en het vloed zou zijn en de zon weer onder zou gaan. Het was een bijzondere ervaring. Je kon eigenlijk niet echt wachten zo voelde het en toch keek ik uit naar het licht worden, met de hoop op een beetje warmte van de zon. Het moment dat het licht werd veroorzaakte beweging en wat gepraat. Iedereen leek blij te zijn dat de nacht voorbij was en de dag begon. De horizon werd scherper zichtbaar al bleef het grotendeels bewolkt.

Gedurende de ochtend kwamen steeds meer mensen naar het strand. Ze liepen met of zonder hond, samen of alleen, door onze horizon. Er rende zelfs een marathon doorheen. Een paar nieuwsgierige voorbijgangers vroegen ons wat we deden. Ze leken allen blij verrast over ons avontuur. Er was zelfs iemand die toen wij zeiden dat we naar de horizon keken iets zei als: “zo zag het er ook uit, alleen wie doet dat nu?” Hij leek wel mee te willen doen. Anderen vonden ons eruit zien alsof we storm verwachtten. Het moet ook een bizar gezicht zijn geweest, wij dik ingepakte mensen met mutsen op, terwijl er strandgangers in t-shirt en korte broek langsliepen. Onze wind was venijnig koud en woei om de windschermen heen.

Na de activiteit van de dag kwam met het ondergaan van de zon, het strand weer tot stilstand. Terwijl het donker werd brak de lucht open en kwam de maan tussen een paar wolken door roodgloeiend op. Dat was een aangename verrassing met daarbij heel veel sterren, prachtige windveer-wolken en een lichtgevende vloedlijn. Het vuurtje voor ons, maakte het sprookje compleet. Al was het vlakbij de vloedlijn het meest magisch met het geluid van de zee en 360 graden uitzicht. Op een gegeven moment trok de lucht weer dicht en voelde het als wachten tot twaalf uur, en ook weer niet. Het was nu nog maar zo kort, dit wilde ik echt nog met volle teugen beleven. Hoe laat zou het zijn? Hoe lang hadden we nog? Voor m’n gevoel moest het al lang tijd zijn. Iedereen zat stil in zijn stoel.

Opeens riep iemand “twaalf uur!”. We liepen als vanzelf naar de vloedlijn en maakten een kring. We bedankten de vier windrichtingen en alle support en sloten af met een ‘cirkel-knuffel’. Met weer ingepakte spullen liepen we weer het donkere pad door de duinen, nu in tegenovergestelde richtin. Wat was het bijzonder! Wat had ik ervaren? Ik had er geen woorden voor. Ik voelde me voldaan, gelukkig, rustig en zocht duidingen voor wat ik had ervaren en ook weer niet. Het was goed zo. Het ging allemaal vanzelf, alles was goed. We namen afscheid. De meesten waren nog steeds onbekenden voor me in de zin dat ik nog steeds niet wist wat ze deden en waar ze woonden en het waren ook bekenden voor me door ons gezamenlijk avontuur en de verbondenheid die ik hierdoor had ervaren. Een bijzonder gevoel.

Liggend op een slaapbank in Den Haag viel me vooral de stilte op.  In m’n hoofd hoorde ik het geluid van de zee nog, op het ritme van m’n ademhaling: in en uit. Het voelde alsof ik de zee en ik tegelijkertijd ademden. Misschien wel alsof ik het leven ademde, zowel in als uit, de stroom van het leven, mijn leven, mijn ritme, moeiteloos. Na een paar dagen ebde het rustige gevoel weer wat weg en kwamen de dagelijkse bezigheden weer wat meer op me af. Ik wil nog wel wat langer niks hoeven en gewoon een beetje zijn.