Gezinsreis IJsland

A dream came true: met m’n jonge gezin reizen en wel naar IJsland! Spannend, dat was het zeker. Hoe zouden de kinderen het vinden? Hoeveel ruimte zou ik ervaren voor m’n reislust? Spannend ook omdat m’n oudste zoon Sven en man Lars minder reislustige types zijn. Hoe zouden we reizen als gezin?

Wat was het bijzonder dat we echt gingen. Dat Lars mee wilde en deze droom waarvan ik nauwelijks wist dat ik hem had supersnel werkelijkheid werd. Vrijwel zonder nadenken, boekten we een huisje en tickets. En zo zaten we 15 juni met z’n vieren in het vliegtuig naar Keflavik, het internationale vliegveld van IJsland om het samen reizen te ontdekken én IJsland!

Na een hele fijne heenreis, voor Sven van bijna 3 leek vliegen niet echt anders dan een trein qua ervaring, kwamen we aan bij ons vakantiehuis midden in de ‘golden circle’ en midden in ‘niemandsland’. Wat een geweldig uitzicht op uitgestrektheid en in de verte bergen met op de toppen sneeuw. Vanuit het huisje hadden we 180 graden uitzicht hierop en zagen we het weer continu veranderen. Dan waren de bergen er nog en dan waren ze gehuld in mist of alleen de toppen nog zichtbaar, of juist de voeten. Een fijne uitvalsbasis.

Het was even ontdekken en uitproberen hoe we ook fijn konden slapen in dit huisje waar de eerste nacht de kindjes uit bed, dan wel van het matras op de grond, vielen. Na drie nachten hadden we een fijn thuis aldaar. Daar ging deze reis ook over: mezelf verbinden aan ons bijzondere gezin als uitvalsbasis voor avonturen, zowel samen als alleen. En ook onze fysieke uitvalsbasis heel fijn maken, ook ons huis thuis. Dat voelde ik heel sterk toen ik door de open deur het vakantiehuisje inkeek en de kapstok zag met al onze jassen eraan. Het ontroerde me te voelen dat ik onderdeel was van een heel fijn gezin. En ik werd me bewust dat een kapstok hier een mooie symbool voor is en grappig genoeg hebben we nog steeds geen kapstok in ons eigen huis, ook geen gang overigens waar hij logischerwijs een plek zou kunnen hebben. (lees ook: 40 dagen Mommenhoeve – Later is nu)

Na de wat onrustige eerste nacht trokken we eropuit. Vanuit het huisje liepen we ‘de wijde wereld’ in, Lars en ik ieder met een kindje op onze rug. Wat voelde ik me thuis! Dat was een heel bijzondere ervaring. Als een vis in het water met m’n bergschoenen aan de ongerepte natuur verkennen. En wat een ruimte! Een paar dagen later wandelden we op een vergelijkbare manier in één van de nationale parken, waar Sven ook zelf met veel plezier een berg op klauterde. Dat smaakt naar meer.

De reis ging ook over stromen. We ontdekten dat als we iets gingen zoeken op basis van een eerdere ervaring, zoals een leuk cafeetje als de dag ervoor, we niks konden vinden en ook als we voor de tweede keer naar iets toegingen de tweede ervaring beneden verwachting was. Dit voelde als een uitnodiging om steeds weer in het moment te voelen wat er klopte, waar we zin in hadden, zonder de ‘bagage’ van het verleden. Zuiver voelen, zoiets. En als we dat deden ging alles als vanzelf en kregen we een grote groep dolfijnen van heel dichtbij te zien, scheen de zon volop op de enige dag dat we besloten bij het huisje te blijven, bleek onze uitvalsbasis in Reykjavik een waar speelparadijs voor de kinderen en zagen we via Facetime ons kersverse neefje de ochtend na zijn geboorte.

De reis ging ook over kwetsbaar durven zijn. Af en toe was ik gewoon moe van alle indrukken en ervaringen en lukte het me bijvoorbeeld niet om de kinderen ontspannen naar bed te brengen. Dat toegeven en Lars vragen het over te nemen vond ik één van de moeilijkste dingen. En ook één van de belangrijkste dingen.

De kracht van kwetsbaarheid ervoer ik op een heel bijzondere manier toen ik Lars liet zien hoe ik m’n moeder miste, die precies een jaar geleden overleed. We zaten in de hottub bij een prachtige zonsondergang. Vooral het toelaten van de steun van Lars, het ontvangen van zijn liefde, voelde magisch. Ja dat was één van de mooiste momenten van de reis. Vanuit kwetsbaarheid ontstaat echt verbinding, steeds weer en steeds dieper lijkt het wel. (Brene Brown schrijft hier prachtig over)

Wat ook een bijzonder moment was, was toen we in het IJslands aangesproken werden in de tomatenkas waar we onbeperkt tomatensoep met vers gebakken broodjes lunchten. We keken niet begrijpend naar de serveerster en toen sprak ze de magische woorden: “you look very Icelandic”. Hoe gaaf is dat! Kortom, dit is een land waar we ons thuis voelen. To be continued.