Nils is precies uitgebeld op het moment dat ik de Waarmakerij binnenstap. Fijn om eindelijk op de plek te zijn waar ik al sinds Nils en Jules de deuren openden eens heen wilde. Én nog fijner om Nils, die mij al jaren inspireert, eens uitgebreid te spreken over m’n project. Al snel blijkt waarom.
Hoogbewustzijn daar heeft Nils helemaal niks mee. De term roept weerstand bij hem op. “Weer een labeltje. Kun je het niet beter hoogbewust-doen noemen?”, stelt hij voor, “Zijn is stilstand”. Met zijn vragen en vraagtekens gaat hij meteen naar de kern, naar de plekken ‘waar het nog een beetje rammelt’. Zo voelt dat in elk geval. Een vriendin van hem omschreef het eens als dat hij haar ‘huis’ om zeep had geholpen op een moment dat ze nog niet wilde zien dat ze aan een nieuw ‘huis’ toe was.
Hoogbewust-doen gaat voor hem over de vraag ‘klopt het wat ik nu doe?’ en om dat bewust bij zichzelf te voelen. Het gaat over durven voelen wat je echt te doen hebt. En dat is af en toe best spannend en brengt onzekerheid met zich mee. Die onzekerheid gaat Nils graag aan, al steekt hij ook z’n kop wel eens in het zand, net als die vriendin van hem. Verbaal is hij heel sterk en dan is dat soms best even makkelijk om zich er van weg te praten.
Spreken is wat hij graag doet. Hij vertelt over zijn bevindingen als verkenner, zoals hij zichzelf noemt. Het is belangrijk om dat wat hij ontdekt te delen, anders heeft het weinig waarde.
Geld is een thema waarvoor hij nieuwe mogelijkheden verkent. Al jaren werkt Nils met waardebepaling achteraf. Een gedoe is het. Steeds weer moet hij uitleggen waarom hij het doet en hoe het werkt. Gesprekken gaat hij aan met klanten als hij het gevoel heeft dat de waarde die ze hem teruggeven niet klopt. Zelfs zijn eigen boekingsbureau snapt zijn redenatie soms niet. Daar verwondert hij zich over. En ondanks dit alles of misschien wel dankzij dit alles, gaat hij er mee door: dit is wat hij te doen heeft.
Nils is blij dat één van de andere coworkers de nieuwe mensen die binnenkomen rondleidt en uitleg geeft over de Waarmakerij. Voor hem is het belangrijk dat de dingen die hij mede creëert niet afhankelijk zijn van hem als persoon. “Dan werkt het op mijn energie en dat is niet duurzaam”, legt Nils uit. Wat ook niet duurzaam is, is als mensen zoiets als waardebepaling achteraf overnemen, zonder dat ze dit doorleven. Hij vergelijkt het met uit een vliegtuig springen met een parachut zonder dat je hebt leren parachutespringen.
De afgelopen anderhalf jaar heeft Nils voor zijn gevoel niet zoveel gedaan. Hij is aan het lanterfanten. Dit doet hij bewust. Het is een uitdaging voor hem om minder te doen. Het voelt fijn om minder gericht te zijn op presteren. Het voelt ook onwennig. Hij kan toch niet zomaar uren met iemand gaan koffiedrinken? Én het voelt heel goed om tijd te maken voor de dingen die belangrijk voor hem zijn, zoals gister een middagje met z’n vader golven. En door minder te doen ontstaat er van alles. Zo liep Nils vanmorgen hier naartoe en viel hem het antwoord op een vraagstuk waar hij al langer mee rondliep toe. Bijzonder vindt hij dat. Hij kijkt uit naar het moment waarop iemand hem die vraag gaat stellen waarop hij nu zijn antwoord heeft.