Ik had zin om er even een paar dagen tussenuit te gaan, om even alleen te zijn met mezelf. Schiermonnikoog voelde goed: natuur, stilte, strand, zee, eiland. Open ging ik er eind januari naar toe, benieuwd naar wat er zou ontstaan. Het werden drie hele bijzondere dagen waarop ik nieuwe paden baande in de natuur en allerlei waardevolle ervaringen opdeed. In het boek gaan deze ook zeker terugkomen. Hier alvast twee ervaringen onderweg:
En toen was ik alleen
Op station Deventer zwaaien m’n man en zoontjes van 1 en 3 jaar me uit. Het is een rommelig afscheid met twee kindjes onder de indruk van de trein en ik die ze met volle aandacht gedag wil zeggen en tegelijkertijd de trein in wil voor hij wegrijdt. We zwaaien door het raam. En weg ben ik. Ik voel me onrustig. Wat ga ik doen en waarom ook alweer? Ik reis naar Leeuwarden en vanuit daar neem ik de bus naar Lauwersoog. In Dokkum stappen de laatste twee medepassagiers uit en ben ik alleen. Het voelt gek. Ik realiseer me dat ik me een vreemde voel en denk dat de buschauffeur zich afvraagt wat ik helemaal alleen op Schiermonnikoog ga doen. Ik realiseer me dat hij dat vast niet denkt en het me ook helemaal niet uitmaakt. Opeens voel ik een enorme kracht en een geluksgevoel. Wat ben ik blij dat ik dit gewoon doe, omdat ik hier heel veel zin in heb, open, zonder plan, het onbekende tegemoet.
Een oneindige leegte
We komen aan op Schiermonnikoog en ik voel me ontspannen. Er hoeft helemaal niks meer. Alle spanning van de heenreis en het loskomen van m’n gezin is verdwenen. Ik heb er zin in. Ik neem de bus naar het dorp en koop bij de VVV een kaart van het eiland. Ik loop wat rond en dan kan ik inchecken bij het hotel. Ik blijk de enige gast te zijn voor deze eerste nacht. Ik drop m’n spullen en ga met m’n camera op pad. Het eiland verkennen. Na het kopen, schrijven en posten van een kaartje voor m’n kinderen, nog net voor de lichting van half 3, word ik aangetrokken door het wad. Ik loop de dijk aan de zuidkant op en wauw wat is het mooi! Op het wad ligt ijs en sneeuw:
