Tranen van verdriet, tranen van geluk – 3 dagen Texel

Dinsdag ging ik voor drie dagen naar Texel. Samen met m’n grote rugzak nam ik vanaf station Twello de trein naar Den Helder. De vorige keer dat ik met dezelfde volgepakte rugzak hier de trein pakte, reisde ik naar Den Haag om 24 uur naar de horizon te kijken op het strand, de dag nadat ik gehoord had dat m’n moeder ongeneeslijk ziek was. Nu was mijn bestemming haar lievelingsplek, waar we anderhalf jaar geleden haar as uitstrooiden. Vandaag precies 23 maanden geleden overleed ze.

De afgelopen weken ontstond het plan. Ik las het boek ‘As in tas’ van Jelle Brandt Corstius over de fietstocht die hij maakte na het overlijden van z’n vader, en voelde de drang om ook ruimte te maken voor de dood van m’n moeder. Toen ik de dagen voor m’n verjaardag begin mei werd ik overvallen door chagrijnigheid en verdriet maakte ik m’n vage idee concreet en toverde de drie dagen die ik gepland had om te wandelen voor m’n boekavontuur om tot tijd voor rouwen, of hoe noem je dat? En waar kon ik die dagen beter naartoe gaan dan haar lievelingsplek op Texel.

Wat rouwen is en hoe je dat doet, vraag ik me al sinds het overlijden van m’n moeder af. Ik heb nog steeds geen idee. Het is best wel iets, iets ongrijpbaars, iets groots en ook iets zo gewoons. Leven is dood en dood is leven. Ik las over de 5 fasen van rouw van Elisabeth Kübler-Ross en heb het gevoel al deze fasen steeds tegelijkertijd te ervaren (ontkenning, boosheid, vechten, depressie en aanvaarding). Ruimte maken voelde nu belangrijk om even echt te kunnen voelen en ontspannen. Wat ook spannend was. Want wat ging ik daar dan doen en wat zou ik ervaren? Ik volgde m’n voeten. En die wezen me vooral naar de plek waar we haar as uitstrooiden en naar zee. Ik stond met m’n kleine tentje midden in de duinen op de camping waar m’n ouders ook altijd kwamen.

Tranen stroomden over m’n wangen als ik aan m’n moeder dacht en vooral voelde wat haar dood met me deed. En wat was het fijn om herinneringen op te halen, te lachen om een vogel die een schaterlachend geluid maakte en m’n gejammer nu wel genoeg leek te vinden. Ik knuffelde een boom bij gebrek aan een mens en dat voelde gek genoeg heel liefdevol. Ik genoot van het uitzicht op de Noordzee-horizon met een Texels witbiertje en een Texelse hooglandburger met friet. En de dag erna weer maar dan met soep, salade, wijn en brownie. Ja van lekker eten hield m’n moeder enorm. En ook de liefde voor dit mooie stukje Nederland en voor kamperen, deel ik met haar.

Lieve mama, het was me een waar genoegen, ook dit avontuur, vol tranen van verdriet én van geluk. En voor de wijsheid die ik terugvond: het gaat om de reis, het genieten van de weg, onderweg, ook deze weg, zonder eindpunt.