Er waren geen aanmeldingen voor de herfsteditie van Basecamp Heart of Nature op de Mommenhoeve. Na een email aan alle fans en geïnteresseerden bleef het op een aantal ‘ik kan dan niet’-berichten na stil. Eerst voelde ik teleurstelling en twijfel. Dit was toch wel de bedoeling? Het was één van de weinige dingen waarvan ik na onze reis naar Zweden zeker wist dat ik het graag bleef bieden. De Basecamp past me als gegoten: natuur, vuur, kamperen, mooie mensen, verdieping, stilte.
Deze keer werd het wel heel stil, wat al snel voelde als een uitnodiging. Ik had zin om even alleen te zijn in de natuur in deze overgangsperiode na onze reis door Zweden. Het oude werkte niet meer en het nieuwe was er nog niet echt. Ik kon dus wel een Basecamp gebruiken! Zo zette ik op het hoogtepunt van de herfst mijn tentje op in de boomgaard en stapte ik met mezelf de magische tijdruimte van de Basecamp in.
Ik volgde het gebruikelijke programma van het ontmoeten van een boom, tot vuur tot oogsten en genoot van het even helemaal verdwijnen in de natuur, zonder afleiding. Zelfs het Basecamp-ontbijt ontbrak niet, wat Lars voor me maakte en kwam brengen!
Het was overweldigend heerlijk en ik was verrast door de diepte die ik mocht ervaren. Helder werden m’n hartsverlangens en de moeiteloosheid van het leven. Ook gooide ik al het overbodige in het vuur. Zo kon allerlei beperkingen en werk dat niet meer werkte achter me laten. Ik voelde me weer ten diepste verbonden met mezelf, mijn leven, mijn natuur en de vanzelfsprekendheid daarvan. Ik schreef en tekende het op een kaartje wat m’n anker werd voor het najaar. Zo hielp ik mezelf hier steeds weer aan herinneren in de dynamiek van het leven van alledag.
