2 daagse tocht door het Vechtdal

Begin september vertrok ik voor een trektocht van twee dagen. Daar had ik al een tijdje zin in en nu wist ik een pad waarbij de route van station naar station liep én langs een camping waar ik al een tijdje nieuwsgierig naar was. Ik bracht m’n jongste zoon Jiri naar de gastouder met het idee meteen de trein te nemen naar Ommen. Echter bleek mijn zoon de auto niet uit te willen. Hij wilde vandaag niet naar de gastouder. Er was een nieuwe baby gekomen en die huilde te hard, vond hij. We gingen samen naar binnen. En terwijl Jiri zich bij elke poging van mij om te gaan, hard huilend aan me vastklampte, realiseerde ik me dat hij het waarschijnlijk ook niet zo leuk vond dat ik 2 dagen wegging én vooral ook dat ík het lastig vond om 2 dagen weg te gaan van m’n gezin. Het was fijn dat manlief Lars wel even wilde komen koffiedrinken bij de gastouder en mijn vertrek het wennen aan de nieuwe situatie bij de gastouder niet langer in de weg stond. Met veel zin en een gerust hart nam ik de eerstvolgende trein, een nieuw avontuur tegemoet.

Ik had de route op kaartjes uitgeprint, zonder routebeschrijving erbij, en verwachtte dat ik me wel ging redden met de markeringen. Het was prima weer, veel beter dan voorspeld. Er was zelfs zon en er was geen regendruppel te bekennen. Ik volgde de rood-witte markering, waarvan ik aannam dat dit het vervolg van het Maarten van Rossumpad aangaf. Terwijl ik een prachtig stuk over de heide en door het bos had gelopen, kwam ik bij een wat grotere weg en stond er onder de markering die ik volgde “Pieterpad”. Oeps, dat pad ging de hele andere kant op wist ik, naar Hellendoorn en niet naar Marienberg, de route die ik wilde lopen. Ik zag dat ik ook al lang van m’n kaart af was gelopen en pakte Googlemaps erbij. Ik kon natuurlijk ook naar Hellendoorn lopen, schoot het door m’n hoofd. Daar was vast ook wel een camping. Op de kaart bleek het nog wel haalbaar om naar de camping die ik voor ogen had te lopen. Ik had zin om aan de Vecht te kamperen en grappig genoeg voelde het nu veel meer als avontuur. Ik genoot van het bij elk kruispunt kiezen van m’n route door het bos navigerend op de zon.

Na prachtige bospaden kwam ik bij een zandvlakte uit, ‘de Sahara’, zag ik later op de kaart. Ik wilde er graag overheen van het pad af. Terwijl ik vervolgens weer een stukje op een pad liep in ongeveer de goede richting, zag ik opeens dat ik bijna bij het spoor was. Mijn oorspronkelijke route liep in de buurt van het spoor. Het verraste me omdat ik dacht dat ik veel meer oostwaarts was gelopen dan noordwaarts. Ik liep naar het spoor toe en zag een bordje “Ommen 3 km”. Ik had al de hele ochtend gelopen en nu was ik 3 kilometer van m’n beginpunt. Ik was weer op de route en had nog een aardig stuk te gaan! Ik volgende nu de blauw-witte markering met Vechtdalpad eronder ;). Ik raakte nog weer even van de route midden in een weiland met prikkeldraad er omheen. Het was er prachtig. Ik ging door het prikkeldraad en een stukje verderop vond ik de markeringen weer aan de rand van het bos. Ik gebruikte nu de kaart om te navigeren.

Ik stopte op een gegeven moment bij ongeveer elk bankje om even uit te rusten en m’n laatste restjes water op te drinken. Toen ik er bijna was, ging het pad een terrein op waar een bordje “verboden toegang voor onbevoegden” bij stond. Terwijl ik me afvroeg welk privéterrein ik opliep, bleek het de camping te zijn! Daar kon ik m’n waterfles weer vullen én m’n tent opzetten aan de Vecht! Het was er rustig, dit laatste weekend van de zomervakantie. Ook was het nog steeds heerlijk weer. Dit was het moment voor m’n voorgenomen duik in de Vecht! Er was nog iemand aan het zwemmen wat een fijn gevoel van verbondenheid gaf.

Na het zwemmen kwam er nog even een flinke bui, waardoor ik m’n opgewarmde pizza van de campingwinkel in m’n tentje opat. Het had iets gezelligs en de lucht werd er alleen maar mooier van!

Dag 2
Na een prima nacht, voor op een matje en zonder kussen, genoot ik in de zon nog een tijdje van het uitzicht, terwijl ik m’n tent langzaam droog werd. Zo goed als droog pakte ik hem weer in m’n rugzak, klaar voor een tweede dag op pad. Ik nam nog even afscheid van de mevrouw die een stukje verderop stond en ik kort had gesproken. Ze werd binnenkort oma en ik gaf haar een kaartje van NieuwsgierigerWijs, waar ze heel blij mee was. M’n heup deed zeer, een rode schuurplek, door de tas. Als ik eenmaal liep voelde ik het nauwelijks. Ik besloot een iets kortere en naar ik verwachtte mooiere route te nemen, door het bos en over de heide.

En wat was het mooi! Er was bijna niemand. Ik wilde er graag een foto van maken, maar m’n telefoon was vol. Ik probeerde ruimte te maken door oude foto’s te verwijderen, maar de camera wilde nog geen foto maken en ik besloot er verder geen tijd aan te besteden en er met m’n eigen ogen van te genieten.. Ik verwonderde me erover dat er niemand was, terwijl het zaterdag was en prachtig weer. Na de zandvlakte vond ik het Vechtdalpad weer en liep met het pad mee Marienberg binnen. Ik dacht daar naar een leuk cafeetje te gaan, maar die zag ik nergens. Het werd een afscheidstour langs de cafeetjes op de stations Ommen en Dalfsen, waar je bij beide stations op het perron een leuk terras hebt om wat te lunchen of koffie te drinken. En je stapt zo van het terras de trein weer in. Na een lunch in Ommen en een koffie in Dalfsen zat ik met een groot geluksgevoel en vermoeide benen in de trein weer terug naar huis.