foto: Geesje Philippi
Samen op avontuur. Ontdekken wat een school in deze tijd kan zijn. Gewoon door het te doen, ergens te beginnen. Zaterdag ontstond het spontaan met de jonge gezinnen die appels kwamen plukken. En vandaag kwam Judith met haar twee kinderen naar de Mommenhoeve, een buitenplek waar ik met mijn gezin woon. Sven (2 jaar), Jiri (5 maanden) en ik hadden ons buiten geïnstalleerd met appelsap, peren en thee, toen we de auto van ons bezoek aan hoorden komen. We liepen naar ze toe om ze te verwelkomen.
Liene (3 jaar) was al half uit de auto geklommen en pauzeerde daarmee even toen ze ons zag. Judith en ik begroetten elkaar en de kinderen. Liene en Sven keken onderzoekend naar de nieuwe mensen. ‘Even ontdekken waar ik ben en wie dat allemaal zijn’, zoiets las ik in hun ogen. Nadat Judith ook Brent (1 jaar) uit de auto had getild waren we compleet en dronken we samen aan de picknicktafel appelsap met peer erbij. Liene gaf op een gegeven moment aan dat ze binnen wilde spelen. Sven wilde haar zijn speelgoed wel laten zien en daar gingen ze. Brent wilde ook wel wat rondkruipen en zo streken we met z’n allen in onze oude boerderij neer.
“Wat maakt deze ochtend een nieuwetijdsschool?”, vraag ik mezelf hardop af. We spraken nog even over waar de kinderen staan in hun ontwikkeling, wat ze nu aan het leren zijn. Wat echt raakte deze ochtend was dat Sven en Liene heel blij samen speelden, elkaar leerden kennen. Daarnaast wisselden Judith en ik uit over opvoeden en onze ontdekkingstocht in ons werk en verkenden Jiri en Brent hun omgeving, de één rollend in de box of vanuit de draagdoek, de ander rondkruipend, met een grote glimlach steeds weer over dat leuke randje omhoog en naar beneden.
Het was een heerlijke ochtend die we afsloten met koude soep en wat brood. Het voelde ontspannen en krachtig om met z’n tweeën met vier kinderen te zijn. Dat maakte het makkelijker om even aandacht aan één kind te geven, zoals naar bed brengen, naar de wc en voeden. De ander had dan even drie kinderen in het vizier. Gisteren vertelde onze vroedvrouw nog hoe gek het eigenlijk is hoe we in Nederland kinderen op laten groeien in ons eentje thuis en dat het veel fijner is om dit samen te doen: de moeders bij elkaar met de baby’s bij zich en de kleine kinderen daar omheen scharrelend. Een mooi beeld, met vaders erbij wat mij betreft.
En hoe fijn is het om gelijkgestemde ouders te ontmoeten, mee uit te wisselen en vooral ook te zien hoe zij met hun kinderen omgaan. Een vriendin deelde na zaterdag hoe fijn ze het vond een ouder te zien die ook haar kind hoog op een ladder liet klimmen. Dat gaf haar vertrouwen.
Dit smaakt naar meer.
