Een nieuw land verkennen
Dat leek me wel wat met ons jonge gezin. Na ons IJsland avontuur twee jaar eerder, begon het bij mij weer te kriebelen. Ookal was het kamperen in Nederland vorig jaar erg fijn, nu wilde ik wel weer eens naar het buitenland, en het liefst naar een nieuw land. Dat viel samen met de wens van Lars om zijn 40ste verjaardag samen bij een concert van Passenger in Londen te vieren. Engeland kenden we allemaal nog niet. En zo zaten we eind juni in de auto naar Duinkerke om daar de boot naar Dover te nemen op weg naar een camping in Cornwall bij een biologische boerderij op loopafstand van de zee.
Tussenstop Duinkerke
De camping die ik in Duinkerke had gevonden, bleek alleen uit huisjes te bestaan. En er was niemand te bekennen. We probeerden een camping in de buurt te vinden via internet. Dat bleek nog niet eenvoudig. Terwijl Lars verder op z’n telefoon zocht, besloot ik het te gaan vragen aan een jongen die ik op straat zag spelen. Ik begon in het Engels en schakelde over op Frans. Dat had ik lang niet gesproken en wat tof om nu in het Frans aan deze jongen en zijn familie de weg naar een camping te vragen. Ze wist er er één heel dichtbij en brachten ons er zelfs naartoe! Als dank gaven we ze een fles van ons eigen appelsap. Ze wilden het eigenlijk niet aannemen, maar toen we uitlegden dat het ons eigen sap was, vonden ze dat erg leuk. Het was een prachtige zachte avond vol kleur in de lucht.
Terwijl ik met de kinderen de speeltuin verkende, probeerde Lars een bed te maken in ons trekkerstentje. Dit bleek bij terugkomst na zijn verwoede pogingen niet gelukt. Ik voelde me moe en vooral geïrriteerd dat het niet gelukt was nu het echt wel tijd was om te gaan slapen. Ik maakte alsnog het bed zoals het precies paste en voelde ook de dankbaarheid om zo’n lekker bed te maken waarop we met z’n allen zo in slaap vielen. De volgende ochtend hadden we zo alles weer ingepakt voor vertrek naar de boot.
De boot
Het was nog even spannend waar we precies moesten zijn en of de navigatie ons naar de juiste plek leidde. Ik voelde het verlangen om kaart te lezen en de navigatie uit te zetten. We hadden niet zo’n precieze kaart en Lars had een route via een tankstation met de navigatie voorbereid. Een mooi moment om me daar aan over te geven, ook aan de spanning van de onbekendheid van deze nieuwe ervaring: de boot naar Engeland nemen. Het bleek helemaal goed te komen en zo reden we na meerdere paspoortcontroles en de verplichtte wachttijd, de boot op om twee uur later de krijtrotsen van Dover te zien.
Engeland
We waren in Engeland! Het links rijden kon beginnen. Dat was wel even wennen en vroeg vooral veel concentratie. En dat je niet alleen aan de andere kant rijdt, maar ook naar de andere kant moet kijken als je oversteekt, ontdekten we aan het einde van de dag, nadat we ook vandaag wegreden bij een camping die niet voor tenten was. Terwijl Lars een autoweg wilde oversteken, zag ik nog net op tijd de auto van de andere kant op me af komen rijden, waarvoor Lars nog net op tijd kon remmen. Pfiew, dat ging net goed.
We reden naar de aangeraden camping een klein stukje verderop waar het meteen erg fijn was. Er was een groot grasveld op een heuvel en een fijn toiletgebouw. En het was heerlijk weer. Wat hadden we nog meer nodig. Ook was er een oud stoomtreinstation waar ook nog een oude trein reed, zoals we de volgende ochtend met eigen ogen konden zien!
Na een heerlijk ontspannen avond en opstart vertrokken we voor de laatste etappe naar Cornwall. Onderweg in de auto vroeg Sven, van bijna 5 jaar oud, voor de zoveelste keer of hij een spelletje op m’n telefoon mocht doen. Dat m’n telefoon bijna leeg was, was natuurlijk niet de echte reden. Ergens van binnen voelde ik dat ik het niet wilde. ‘Waarom wil ik het niet?’, vroeg ik me af. Ik wilde deze vakantie samen zijn en de wereld om ons heen ervaren en ontdekken en een spelletje op de telefoon voelde als een verstoring daarvan. Ik was blij dat ik door zijn herhalende vraag nu echt de keuze maakte om geen schermpjes te geven om verveling tegen te gaan en besloot deze vakantie zonder telefoon door te brengen, naast het opzoeken van bijvoorbeeld de weg of een camping als dat handig was. Ik stelde voor om een spelletje te doen ‘in het echt’, zonder telefoon. We gingen auto’s tellen. Al snel kozen we een kleur en telden we alleen de auto’s in die kleur. Auto’s die ons inhaalden telden ook. En Jiri, van 3 jaar oud, deed ook mee met zijn eigen kleur. We genoten van de route door het mooie heuvelachtige landschap. En ook van de geweldige tussenstop in een Engelse tuin, Furzey Gardens, waar ze naast Engelse lekkernijen ook van dat prachtige Engels spraken.
Cornwall
Na toch nog een lange reisdag door drukte op de weg en wegen die nou eenmaal niet snel rijden, kwamen we aan het einde van onze derde reisdag aan bij de hobbelige weg naar de camping in Cornwall. ‘Bumpy road’ stond er op het bordje bij het begin. Volgens de camping-eigenaar was het te doen als je langzaam reed. We reden naar het via de mail aangegeven veld en zochten een plekje uit onder de bomen. De kinderen waren blij dat we er waren. ‘Ik wil nooit meer zo lang in de auto’, zei Jiri. Nog voordat we onze tent opzetten kwam er een man met een lange grijze baard naar me toe, de eigenaar van de camping. Vanuit de verte hoorde ik Sven tegen Lars zeggen dat hij wel Sinterklaas leek. Ik glimlachte en deelde het met de eigenaar. Ik was blij dat Lars eraan kwam die duidelijk meer op de golflengte van deze man zat en ook al het contact tot nu toe had gehad én ik was benieuwd hoe Sven het composttoilet had ervaren, waar hij net voor het eerst van zijn leven op was geweest.
De volgende dag was het prima weer en had ik erg veel zin om meteen het strand te verkennen wat op loopafstand van de camping moest zijn. We informeerden naar waar het pad liep wat ons erheen moest brengen. Het was een prachtige route door het bos. De kinderen vonden meteen allerlei takken en stenen die ze mee wilden nemen en bekeken de nummerborden op de geparkeerde auto’s aan het einde van het pad: voor geel en achter wit, en dat bij elke auto. Bij het strand bleek een beekje te zijn waarin Lars meteen een dam begon te bouwen naast een grote steen die al het begin vormde. Ook de kinderen hielpen mee en genoten van het in het water gooien van stenen. Terug bij de camping kookten we voor het eerst deze vakantie zelf bij de tent. Fijn! En toen was het mooie weer voorbij en begon het te regenen.
Regen en kou
Er volgden twee hele koude en natte dagen. 12 graden was te koud om in de tent te zijn en er te spelen. Aangezien we toch boodschappen moesten doen en de dichtstbijzijnde wat grotere supermarkt 17 km verderop was, werd dit onze bestemming voor de dag. In de auto was het lekker warm en het verkennen van een supermarkt in een ander land was ook altijd een belevenis. Nu waren we alleen nog best wel moe van drie dagen reizen en keken we uit naar een beetje bij de tent zijn. De Engelse supermarkt bleek aardig te lijken op de Nederlandse. We waren ook te moe om te overleggen over wat we zouden eten en besloten ieder door de winkel te lopen en dat mee te nemen wat we wilden. Dat bleek erg goed te werken. Jiri deed ook mee en trok me mee naar de chocoladetaarten die hij had zien staan. Die lieten we staan en ook de leuke smeerkaas met gezichtjes erop, precies op zijn hoogte. Hij vond het een goed idee om zijn favoriete broodbeleg ‘Boursin’ te kopen, wat daar ook gewoon in de schappen lag.
De tweede koude natte dag besloten we naar Eden Project te gaan, een plek die uitnodigt tot duurzaam samenleven en die voornamelijk bestond uit twee enorme ‘kassen’ in de vorm van grote bollen met in de ene bol planten uit een tropisch regenwoud en in de andere bol planten uit een mediterraan klimaat. Het was indrukwekkend om te lezen wat de invloed van de regenwouden op het totale klimaat op aarde is. Je kon daar ook aan voorbij lopen en dan was je in een soort dierentuin van planten. Het maakte me nieuwsgierig naar hoe je bij kunt dragen aan het ecosysteem-bewustzijn op aarde en ook wat ik daarin zou kunnen doen.
In één van de kassen moest Jiri opeens overgeven. Hij was ziek en terug op de camping vroeg ik me af wat we hier deden in de kou en de regen in Engeland. Was dit de verwezenlijking van m’n reisdroom? We waren meer aan het overleven om warm te blijven, dan dat we rust en ruimte ervoeren om te doen waar we zin in hadden. Ik vroeg me af of we niet beter naar huis konden gaan. Ook omdat ik graag even bij een vriendin langs zou willen gaan die opeens erg ziek bleek te zijn. Het weer werd beter en Jiri voelde zich de volgende dag ook alweer een stuk beter. Ik bleef de volgende ochtend lekker warm in bed in de tent liggen, terwijl Lars met de kinderen naar een wasserette en winkel ging. Het was heerlijk om even bij te komen van alle avonturen tot nu toe en te genieten van de stilte.
Mooi weer & ontmoetingen
We gingen ook weer naar ‘onze dam’ en een dag later was het zelfs stralend mooi weer en brachten we de hele dag door aan het strand, met een heerlijk verfrissende duik in zee! Op de terugweg van het strand naar de camping werden we ook nog eens uitgenodigd om een stuk pizza te proeven uit de houtoven van de community die bij de camping woonde. Het was fijn om meer te weten te komen over de plek waar we waren. Op de camping bleken er nieuwe mensen aangekomen te zijn, waar Lars mee aan de praat raakte. We installeerden ons samen rondom een vuurtje en hadden een mooie uitwisseling over leven in verbinding met de natuur, ouderschap en het beheren van een ‘landgoed’. Het was een bijzondere ontmoeting, vooral door de openheid en het gevoel van verbondenheid en gelijkgestemdheid. Dit smaakte naar meer. Wie weet vliegen we nog eens naar de V.S. om hen op te zoeken.
Verder trekken & scones
Na ruim een week op deze camping hadden we zin om weer verder te trekken, of eigenlijk een stukje terug, in de richting van Londen waar we onze vakantie zouden eindigen. We lieten het mooie strand, de dam en het composttoilet achter ons en vertrokken naar Dartmoor National Park. Vlak voor het park stopten we in de stad Tavistock voor wat inkopen. Via een bakker streken we neer op een terrasje waar we onze eerste echte Engelse scone aten. We genoten van het leuke stadje en de scone smaakte ook goed. Al was hij een beetje droog en vroeg ik me af waarom ik hem zonder de clotted cream en jam had besteld, waarvan ik nu begrijp dat die er echt bij horen.
Dartmoor & buiten bereik
Met vers brood en ‘English pasties’ ingeslagen reden we het nationale park Dartmoor binnen. Groene heuvels strekten zich aan alle kanten om ons heen uit. Op de weg liepen heel veel schapen en ook paarden en koeien. De kinderen hadden opeens zin om met de auto op pad te gaan en door het park te rijden. Ze genoten ervan als een koe heel dicht langs het raam liep. Het was heerlijk om zo midden in de natuur te zijn. De camping die we op het oog hadden was super. Hij bleek aan een beekje te liggen en had geen mobiele telefoon bereik. Het voelde fijn om even helemaal onbereikbaar te zijn. Zo gaven we ook weer ouderwets onze campinggegevens door aan het thuisfront.
Het einde in zicht & wat willen we nog ontdekken?
Na een paar dagen heerlijk op de camping en in het park geweest te zijn, hadden we nog een paar dagen te gaan in Engeland en bekroop me het gevoel van een beetje rondhangen bij de tent tot we weer zouden gaan. Ik realiseerde me opeens dat dat helemaal niet hoefde. Ik deelde m’n gevoel en vroeg wat iedereen nog wilde ontdekken in Engeland voor we weer naar huis zouden gaan. Sven gaf aan dat hij een berg wilde beklimmen naar de top op een plek waar geen schapen waren. Jiri wilde graag een schaap aaien om te voelen hoe dat aanvoelde. En Lars moest denken aan een berichtje over Diggerland wat hij eens op Facebook had zien langskomen: een plek waar kinderen graafmachines mogen bedienen. En ikzelf was wel benieuwd naar de eeuwenoude stenen bruggen in het park en wilde er graag één bekijken. En een berg beklimmen, een schaap aaien en naar Diggerland wilde ik ook wel!
De vraag gaf een nieuwe dynamiek aan onze vakantie. Lars zocht meteen uit of hij iets over Diggerland kon vinden. Grappig genoeg lukte dit zonder bereik via gprs en het navigatieprogramma. Er was een POI (point of interest) Diggerland op onze terugroute! Als we een dag eerder vertrokken dan gepland zouden we er de hele zondag kunnen doorbrengen. De volgende ochtend stapten we in de auto op ontdekkingstocht naar een schaap, een berg en een stenen brug. Terwijl we rondreden gaf Jiri aan dat hij toch geen schaap hoefde te aaien. Hij vond het te spannend. Het vinden van een berg om te beklimmen bleek nog niet zo eenvoudig. De man bij het informatiecentrum bij de platte stenen brug, die we wel makkelijk konden vinden, gaf aan waar er één in de buurt was. Dit top bleek te ver om op te lopen voor de kinderen. Grappig genoeg maakte dat helemaal niet uit. We genoten van het lopen en loopfietsen door het bos en lunchten onder een paraplu tijdens een regenbui die precies op dat moment uit de hemel viel. Van Sven hoefden we geen berg meer te zoeken. Hij wilde naar de camping. Op de terugweg naar de camping stopte Lars opeens de auto en pakte iets uit de berm. Het was een pluk schapenwol. Nu kon Jiri toch nog voelen hoe een schaap aanvoelde. Hij was blij en Sven wilde ook een pluk, ook wit. En als hij thuis was wilde hij wel een witte wollen trui, vertelde hij. Vlak voor de camping zag ik nog een kleine puntberg waar ik wel op zou willen klimmen, precies zoals we zochten, was het er nu opeens. Ik stapte uit, en terwijl de anderen al doorreden naar de camping, genoot ik van het 360-graden uitzicht vanaf de top.
Diggerland
We besloten na het bekijken van de website, ook naar Diggerland te gaan. Het vroeg even omschakelen en meteen inpakken. Dit voelde zowel vol als moeiteloos. We hadden er zin in. De grote tent ging alvast in de auto en in het kleine tentje sliepen we de laatste nacht in Dartmoor, zodat we de volgende ochtend vroeg konden vertrekken. Het leek me fijn om de drukte in het ‘pretpark’ op zondag zo veel mogelijk voor te zijn. Toen we een half uur voor openingstijd aankwamen waren we de eersten. Het bleek helemaal niet druk te zijn, niet bij de ingang en zelfs de hele dag niet. We hadden het park voor onszelf, aldus één van de medewerkers. En wat was het tof om grote graafmachines te bedienen en in allerlei ander bouwverkeer en ook karts rond te rijden. We gingen ook in een bak van een graafmachine ‘Sky Shuttle’ heel hoog de lucht in en hadden een prachtig uitzicht. Wat een mooi en inventief park en wat een geweldige dag.
Londen & Passenger
Na een heerlijke tussenovernachting met één van de beste pizza’s die we ooit gegeten hadden, reden we naar de camping die we bij Londen hadden geboekt. Vanuit daar vierden we de 40ste verjaardag van Lars met een taartje in de stad en een concert van Passenger in de botanische tuin Kew Garden. Het voelde een beetje spannend om Londen in te gaan na alle berichten rondom de aanslagen aldaar de laatste tijd. Ik wilde me er niet door laten weerhouden en ook eigenlijk geen angst voelen. Maar ja dat voelde ik toch. Ik merkte dat ik extra allert was. Ook was er bij het concert extra bewaking. En op het moment dat er tijdens het concert 3 veiligheidsmensen hun hoofd boven het publiek uitstaken om iemand te zoeken, schrok ik. Eén van hen maande de anderen naar beneden te gaan. Ze wilden duidelijk geen angst zaaien. Ik voelde dat ik kon kiezen om hier helemaal te zijn en te luisteren naar het prachtige concert of me bezig te houden met wat er was gebeurt of zou kunnen gebeuren. Het was prachtig dat Passenger de spanningen in de stad benoemde. Iedereen voelde het wel ergens en ook het verlangen om in liefde samen te leven en je dromen achterna te gaan waar hij ook dit concert weer toe uitnodigde. Hij raakte me met zijn zinnen over het hebben van vertrouwen als de dingen die je doet voor je gevoel niet snel genoeg gaan en je je afvraagt wat je aan het doen bent. Ja dat ervaarde ik nu ook. Hij speelde jaren op straat terwijl nauwelijks iemand hem opmerkte. Hij realiseerde zich toen dat hij toch door wilde gaan. Hij had iets te vertellen. Hij wilde iets delen met de wereld. Dankjewel Passenger voor dit prachtige concert volledig in de stromende regen en lieve Lars voor de uitnodiging hier met jou je verjaardag te vieren.
Naar huis & de boot missen én halen
Na onze lieve oppas weer op het vliegveld te hebben afgezet, die hiervoor naar Londen was gevlogen!, pakten we de laatste spullen in en vertrokken we richting de boot. En toen stonden we opeens stil, op de snelweg. Vlak voor ons was een ongeluk gebeurd en de weg was afgesloten. We konden niet vooruit en niet achteruit. Het duurde uiteindelijk bijna 3 uur voor we mochten keren en een omweg konden nemen. De boot die we hadden geboekt, hadden we ruimschoots gemist. Het was zelfs spannend of we nog mee konden met de volgende boot. Bij de haven vroeg de man in het hokje hoe het met ons ging en deelden we dat we erg lang in de file hadden gestaan en we heel graag met de boot van 16 uur mee wilden. “I’ll get you on this boat”, zei hij meteen. Dat maakte onze dag. Nu zouden we vandaag nog naar huis kunnen rijden.
Na een schommelende reis waarbij de horizon me hielp de misselijkheid te temperen, reden we Frankrijk binnen. We vroegen ons af of we echt nog naar zo’n grote Franse supermarkt gingen, wat we ons al op de heenweg hadden voorgenomen. We waren zo moe en het was inmiddels al zo laat. Toch besloten we er één op onze route te bezoeken die nog net open was. In de supermarkt wist ik helemaal niet meer waarom we er zo graag heen wilden en wat ik er nu zo graag wilde kopen. Ook hier pasten we de ‘ieder pakt wat’-strategie toe. Ik liep wat rond en deed een baquette en camenbert in m’n mandje, waar we later op de avond nog erg van zouden genieten.
We hadden gedacht dat de kinderen nu wel in slaap zouden vallen en we in alle rust naar huis konden rijden. Dit gebeurde niet: ze zongen en speelden en hadden vanalles nodig. Mooi hoe we weer werden uitgenodigd te leven in het moment en niet te veel te plannen en te verwachten. We maakten er nog een laatste feestje van, tankten in België, ze vielen alsnog in slaap en reden de nacht in naar huis.
Een heel fijn thuis
In het donker stapten we uit de auto. Wat meteen op viel was dat alles zo gegroeid was. Er was heel veel groot groen en een eerste mini pompoen te zien. En het was heel stil, verstild voelde het. Het voelde heel fijn om weer thuis te zijn. En wat was het bijzonder dat de kinderen de volgende dag eindeloos speelden met elkaar en we ze bijna niet zagen. En ik had verwacht dat ik heimwee naar de vakantie zou hebben, maar ik voelde vooral heel veel vreugde en had zin om ons huis schoon en fijn te maken. Zelfs de bestekla maakte ik schoon toen ik er bestek uit wilde pakken en hem wel erg vies vond. Moeiteloos. Voldaan van een prachtig avontuur samen.