Daar reed ik in ons elektrische busje het avontuur naar de essenties van dit nieuwe jaar tegemoet. Vanuit een groen landschap vertrokken reed ik opeens een wit bos in. Van het ene op het andere moment waande ik me in een andere wereld daar ergens op de weg tussen Gortel en Vierhouten.
Ergens voorbij Vierhouten op de weg richting Elspeet moest een parkeerplaats zijn om de hei en het bos erachter in te kunnen gaan, één van de vier bossen om Vierhouten, door wegen gescheiden als een klavertje vier met het dorp als midden. De plek had ik voor me gezien in de voorbereidende meditatie. Ik was er al wel eens geweest, maar kende het gebied niet goed. Dat gaf alle ruimte voor het avontuur van het volgen van m’n voeten, zonder afgeleid te raken door ‘het weten van de weg’.
Als ik de parkeerplaats gevonden heb, prijkt er groots op de slagboom ‘Noorderheide’. Ik grinnik ‘ja naar het noorden verlang ik nog steeds’, dat wat vorig jaar uit m’n expeditie nieuwjaarsessenties naar boven kwam en waarvoor ik dit jaar een reis ‘naar het noorden’ ga maken. Achter het hek ligt een uitgestrekt sneeuwlandschap. Ik passeer twee mannen die alweer op de terugweg zijn van een wandeling en kom daarna de hele ochtend niemand meer tegen. Het begint te waaien en ik installeer me bij een dikke grove den die een klein beetje beschutting brengt voor de eerste meditatie van de dag: aankomen op de plek en vanuit daar m’n voeten volgen door het natuurgebied.
Vanuit hier begint het avontuur. Ik volg m’n voeten langs een waterloop van betonnen bakken. De meeste zijn leeg waardoor ik erin kan lopen. De loop voert omhoog een heuvel op en bovenaan zijn twee grote basins die tot aan de rand vol met water staan. De bomen spiegelen erin. Ik sta hier even stil en kijk om me heen. Het voelt als een heel bijzonder plekje zo op de top van een heuvel met bomen en de waterbakken met daar omheen een uitgestrekt heide landschap.
Ik volg de waterloop aan de andere kant van de heuvel naar beneden en kom uit bij een pad. Iets verderop zie ik achter een hek een kudde dieren wegrennen terwijl ik hen nader. Ik herken niet meteen welke dieren het zijn. Ze zijn kleiner dan herten. Ze hebben wel een gewei. Er is een groot hek waardoor ik hier niet verder kan en keer om. Ik kom langs twee hele dikke onderkanten van dennen die heel oud geweest moeten zijn en zijn omgezaagd. Ik voel verdriet en vraag me af waarom ze zijn omgehaald. Het voelt heel zonde van zulke oude bomen en ik kan alleen maar constateren dat ik niet weet waarom er een einde aan hun leven is gekomen.
Een stukje verderop kom ik weer bij een hek, waarschijnlijk van hetzelfde omheinde gebied en zie in de verte een huisje. Er is een houten poortje met een hangslot en een vervaagd bord ‘verboden toegang’ erop. Ik vervolg het nu brede pad in de richting van de bosrand. Ik huppel en zing. Waar ik aan het begin van deze expeditie veel met m’n hoofd aan het denken was en daarmee probeerde een succes van deze ochtend te maken, voel ik nu volop ontspanning. Er hoeft niks meer perfect te gaan en ongemakkelijke gevoelens mogen er ook zijn. M’n hart maakt een sprongetje aan deze bosrand met hoge naaldbomen. Ik voel een diepe liefde voor het bos, dat heel oer aanvoelde. Het herinnert me aan Zweden met haar naaldbossen.
Door het bos slingerend kom ik uiteindelijk weer uit op het open veld en vervolgens ook weer bij het hek bij het huisje. Het voelt er nu heel bijzonder, rustig, het heeft iets magisch. Ik kijk nu nieuwsgierig over het hek naar het huisje en zie dat ervoor een groep boomstammen staat. Voor mij staat een cirkel van boomstammen symbool voor een ontmoeting van gelijkgestemden rond een vuur. Een mooi ingrediënt voor dit nieuwe jaar. Een verlangen dat ik voor onze Mommenhoeve weer voel.
Ik kom op een nieuw pad langs bomen met rode toppen. ‘Vuur voor het nieuwe’ komt in me op. Even verderop kom ik weer uit aan de voet van de heuvel met de waterbakken van het begin en neem nu een ander pad. Via dat pad kom ik precies twee uur later weer uit bij de den waar ik begon. Als ik omkijk zie ik dat ik uit een pad kom met een bord ‘rustgebied voor wild’. Ben ik ook ‘wild’? vraag ik me af. Zou dit ook kunnen gelden voor ‘wilde mensen’? En zou het niet mooi zijn als er ook voor mensen stilte gebieden in de natuur zouden zijn, net zoals je stiltecoupé’s in de trein hebt? Want jeetje wat kan ik de natuur veel dieper ervaren zo in stilte m’n voeten volgend.
Terug bij de bos pak ik m’n schrijfspullen erbij voor de brief aan mezelf. Eerst teken ik wat ik allemaal meemaakte deze ochtend. Na het schrijven drink ik wat in een warm café en denk aan alle andere avonturiers die vandaag op pad zijn. Door het hele land en ook in België zijn mensen op expeditie naar hun essenties voor het nieuwe jaar, hún voeten volgend in een natuurgebied, diepe verlangens opduikend en zichzelf in een brief het allermooiste toewensend. Wat een rijk en warm gevoel geeft dat. Samen en zelf op expeditie. Als een warme deken van verbondenheid.
Expeditieplekken van Expeditie NieuwjaarsEssenties 2023