Met de term “deep smarts” kwam ik voor het eerst in aanraking in 2005, toen een collega me wees op het boek “Deep Smarts: How to Cultivate and Transfer Enduring Business Wisdom” van Leonard en Swap. De auteurs omschrijven deep smarts als:
jarenlange opgebouwde kennis en ervaring, die mensen in staat stelt om complexe relaties te begrijpen, te schakelen tussen verschillende abstractie-niveaus en snel beslissingen te nemen.
Vorige week ontmoette ik weer eens een deep smart en wat voor een. Een docent die stond te popelen om zijn kennis en ervaring te delen met zijn jongere collega’s. En dan niet op een manier die zou passen bij zijn generatie: doceren, vertellen, voordragen. Nee, hij wilde aansluiten bij de eigen manier van lesgeven van de jonge docent en zijn kennis en ervaringen delen over de vraagstukken waar deze jonge docent tegenaan loopt, meekijken in de les en tips geven. Het liefste wil deze deep smart docent de komende jaren deze rol vervullen, de rol van coach/ begeleider van jonge docenten. Als hij dat mag doen wil hij best nog wat meer jaar blijven werken dan de 2 jaar tot zijn pensioen.
Wat een passie en energie kwamen los toen we hier ideeën over uitwisselden. Waar ik mij het meest over verwonder is waarom zijn organisatie deze kans niet met beide handen aangrijpt om gelijktijdig de kennis en het vakmanschap in de organisatie te behouden en jonge docenten de kans te bieden op deze manier het vak te leren.
Dit bericht maakt mij nieuwsgierig. Ik werk nu drie jaar in het onderwijs. Ik heb het geluk dat ik door een seniordocent gecoacht ben. Welke ideeën kwamen in het gesprek naar boven?