Daar staan we dan met onze voeten in het koude water van de zee. Jiri heeft zijn zojuist gevonden schatten in zijn hand. We zijn op avontuur. Het is er nu echt van gekomen, zijn 7 jaar rite of passage, een ritueel ter ere van de overgang van ‘het jonge kind’ een nieuwe fase in.
We zijn in Scheveningen om naar het Legoland Discovery Center te gaan en hebben twee dagen er omheen voor de heen en terugreis met de trein en dat wat verder op ons pad komt. Zo staan we nu in de vloedlijn aan het strand naar de golven te kijken die over onze voeten stromen. Het is zo’n moment waarin ik het leven weer ten diepste ervaar. Rituelen helpen me daarbij. Het bewust stilstaan bij een moment, een hoogtepunt of overgang en ruimte maken om de vorm ervan te laten ontstaan.
Rite of passage – 7 jaar
Bij kinderen verandert er veel rond hun zevende levensjaar. Vanaf dat moment krijgen ze toegang tot een tijd-ruimtelijke wereld. Tot die tijd was er alleen nu. Morgen en straks waren allemaal dezelfde toekomst.
‘In de periode voor het kunnen klok kijken zaten kinderen strikt in het nu en waren woorden en de dingen waar ze voor staan identiek. Denken en voelen waren eveneens een eenheid. Hun wereld was grenzeloos. Het is voor kinderen een soort verdrijving uit het paradijs en tegelijkertijd een mogelijkheid om via denken over verleden en toekomst, te ontsnappen uit de gevoelswereld van het eeuwigdurende ‘nu’ waar ze in zaten. Beleven was tot nu toe een gevolg van in het nu zijn. Plotseling lijkt het mogelijk om beleven uit denken te laten ontstaan – je hebt er met het plotseling ontstane tijd-denken schijnbaar invloed op. Verwachtingen zijn mogelijk. De ontdekkingstocht van het volgende nu-moment is voorbij – alles kan met veronderstellingen bij voorbaat ingevuld worden’, schrijft Pieter Wieringa in zijn boek Nieuwetijdskinderen.
Door het ontstaan van deze tijd-ruimtelijke wereld kunnen kinderen verantwoordelijkheden op zich beginnen te nemen. De intensieve zorgbehoefte is voorbij. Een nieuwe fase breekt aan.
Ik had me als ouder voorgenomen om er die eerste zeven essentiële jaren volledig voor m’n kinderen te zijn. Ze waren maar zo kort jong en helikopterend over m’n leven maakte ik daar in deze jaren graag ruimte voor. Niet dat ik de hele tijd samen met ze was, maar wel volledig de verantwoordelijkheid nam voor het bieden van een fijne basis waarin en van waaruit ze zich konden ontwikkelen.
Deze periode sloten we hier nu af en vierden we. Daarmee maakten we ruimte voor de nieuwe fase waarin het kind verantwoordelijkheden begint te nemen om bij te dragen aan de community waar hij onderdeel van is.
Het was voor mij als ouder ook het ritueel om de fase met jongen kinderen af te sluiten, nu met mijn jongste kind. Met mijn oudste kind ging ik 2,5 jaar eerder al met de trein naar Berlijn. En nu alle musea in Nederland weer open gingen kon ik met de jongste naar Scheveningen gaan, nog net voor zijn achtste verjaardag. Samen op avontuur, zijn nieuwsgierigheid achterna naar Legoland in Nederland.
Op avontuur – m’n kind achterna
Vanmorgen waren we met de trein en tram hierheen gekomen. De grote knuffel moest ook mee, als dat kon? Ik zag aan zijn blik dat hij twijfelde of er wel plek voor was én dat het super belangrijk voor hem was om hem mee te nemen. Het leek me niet heel handig, maar het paste natuurlijk prima, op schoot of naast ons in de trein en in zijn armen.
Aangekomen in het hotel, ongeveer een kilometer van zee, pakte Jiri al zijn meegenomen speelgoed uit en ging ermee spelen. Ik maakte thee en stelde voor om naar het strand te gaan. Jiri wilde dat niet. Eerst frustreerde me dat: we waren zó dichtbij zee en dan gingen we er niet heen, om vervolgens plaats te maken voor benieuwdheid naar wat zich zou ontvouwen. Ik volgde Jiri en gaf me over aan de levensstroom. Ik belandde in het nu en genoot van mijn spelende kind op deze prachtige plek met open balkondeuren en binnenvallende straatgeluiden. Het willen maakte plaats voor het leven zelf dat zich ontvouwde. Ik liet me vallen in het vertrouwen van de natuurlijke stroom der dingen.
En toen van het ene op het andere moment ging we naar het strand. Vanuit ontspanning, aangekomen op de plek, de reis achter ons gelaten. Jeetje wat was dat heerlijk. En ja ik kon het leven echt vertrouwen, ervaarde ik weer eens. Wat een cadeau.
Het hoogtepunt – Legoland Discovery Centre
Na het strand, de zee en een nachtje slapen was het dan eindelijk zover: we gingen naar het Legoland Discovery Center! Dit was waar Jiri graag naar toe wilde als overgangsritueel. Vanuit ons hotel liepen we er heen. Jiri had zijn Lego Ninjago T-shirt over zijn trui aangetrokken. Bij binnenkomst werd hij enthousiast begroet door een medewerker en gevraagd naar zijn favoriete Ninja. Die kon hij mooi op zijn T-shirt laten zien. We bekijken alles, bouwen met Lego in elke hoek, spelen Ninja’s en worden aan het einde van de dag verrast door een medewerker die naar ons toekomt om te zeggen dat het vijf minuten voor sluitingstijd is. We hadden geen idee al werd het al wel erg rustig om ons heen. Met een grote glimlach loopt Jiri naar buiten en ik met hem. Dankbaar dat hij zo goed weet wat hem plezier geeft en dat volgt.
Vieren
Op de boulevard eten we pannenkoeken in het laatste avondzonnetje. Ik maak nog een foto voor de Giraffe van Lego voor Jiri als herinnering. We lopen terug naar het hotel via een supermarkt om nog wat eten voor de volgende dag te kopen. Jiri is zo moe dat hij in de winkel op de grond gaat zitten. De dag is klaar. Na een heerlijke nacht gaan we nog even naar de speeltuin in het park bij het hotel en dan nemen we de tram en trein weer huiswaarts. Wat een viering van het leven, m’n ouderschap en vooral van m’n prachtige unieke kind. Dit gun ik echt elke ouder en elk kind. Life is for the living. The time is now.
