De tweejarige Marinthe staat met een takje in haar hand en laat het me zien. Haar moeder en ik zijn achter haar aan de duinen in gelopen. En nu staat ze hier op een open plek met het takje in haar hand dat ze zojuist heeft gevonden. Ik kijk naar het takje en naar haar. De wereld lijkt even stil te staan. Alsof alleen zij, ik, het takje en het zand waarop we staan er zijn. Ik voel ten diepste dat ik er ben en dat zij er is. Er ligt zoveel wijsheid besloten in dit ene ogenblik, in haar als 2-jarig mens. Alsof alles samen één is. Deze verbinding is niet in woorden uit te drukken. Het is ‘slechts’ te ervaren. En dat is natuurlijk precies waar dit avontuur over gaat: ervaren.
Een uitnodiging tot pure aanwezigheid
Marinthe nodigt me hier uit om op zo’n manier aanwezig te zijn dat ik het leven ten volle kan ervaren in dit specifieke moment. Het is zo waarachtig, zo zuiver, zo puur. En als ik in die openheid, die zuiverheid stap, me ertoe laat uitnodigen, pfoe dan kan ik dat ook ervaren. Een alomvattendheid van alle sterren en zandkorrels verbonden op die plek in dat moment met ons daar ergens ertussen. Ze glimlacht. Ik kijk naar het takje en naar haar en glimlach ook. Dit is alles wat er is. Dankjewel lieve Marinthe.
