Daar loop ik opeens midden in het bos achter de driejarige Else aan, bukkend onder takken door. Ik kan haar maar net bijhouden. Ze kijkt steeds even achterom of ik haar nog volg. ‘Volg je me?’, vraagt ze dan. ‘Ja’, antwoord ik glimlachend half struikelend over boomstronken en hakend achter takken. ‘Zou ik hier onderdoor passen?’. Ze kijkt of het me lukt. Dan vervolgt ze haar pad weer, steeds dieper het bos in.
Een paar weken geleden was Else met haar ouders en broer en zus bij ons op bezoek om te helpen met het oogsten van het fruit. Tijdens de lunch zat ik naast haar en vroeg ik aan haar of ik haar mocht fotograferen. De wens voelde ik al langer, de vraag kwam voor mezelf als een verrassing. Ze zei meteen ‘ja’ en haar vader die naast haar zat knikte. Het duurde nog even voor ik de telefoon pakte om ook daadwerkelijk een afspraak te maken. Ik had immers nog geen idee wat voor soort foto’s ik zou gaan maken en al helemaal niet waar ik die voor wilde gebruiken of laten zien. Ik voelde ‘slechts’ het verlangen en de belangrijkheid hiervan voor het project.
Op de dag dat ik naar Else en haar vader toerijd blijkt bij aankomst dat Else zojuist heeft gezegd dat ik geen foto’s van haar mag maken. Haar vader excuseert zich hier min of meer voor, omdat dit juist is waarvoor ik kom. Voor mij voelt het als een cadeau. Alle spanning van dat het iets moet worden valt van me af. We zijn net begonnen, open en onbekend en we gaat het zien. Daar heb ik zin in, in de ontmoeting en dat wat ontstaat. Else wijst de weg, daar ben ik zeker van. Nadat we wat hebben gedronken kiest Else voor het bos. We gaan er met een kar naartoe en zodra Else in het bos uit de kar is volgen we haar route. Op een gegeven moment pak ik enigszins onzeker m’n camera. Het voelt belangrijk haar ook ten tonele te brengen. Alsof iets in mij het nog niet helemaal aandurft. En natuurlijk wil ik haar niet fotograferen als zij dat niet wil. Echter voel ik ook een aarzeling in mezelf om dit echt te mogen en durven doen. Else is nieuwsgierig. Ik laat haar zien hoe hij werkt en vraag haar of ik ook van haar een paar foto’s mag maken. Ze begint te poseren en allerlei gekke gezichten te trekken. Wat een lol! Op een gegeven moment is ze er klaar mee en loopt door een diepe kuil het bos in. Ik ga achter haar aan. Haar vader blijft met de kar op het pad en volgt ons vanaf daar.
Hoe dieper we het bos in komen, hoe meer ik me verbonden voel. Else geniet zichtbaar van dat ik haar volg. Ik probeer wat foto’s te maken terwijl ik ondertussen boomstronken ontwijk, onder takken door kruip en Else probeer bij te houden. Op een gegeven moment zit ze met haar haren vast in de takken. We komen dan precies aan bij een stuk bos waarvan haar vader vanaf het pad aangeeft dat we daar niet in kunnen gaan. Vanaf het pad is dit stuk bos afgesloten omdat er veel bomen met eruit vallende takken staan. Else wil niet omkeren en gaat steeds verder. Ik vang haar toch maar, ook al voel ik vertrouwen in dit pad van haar. De waarschuwing van haar vader wijst ons nu de weg: omkeren. Ik neem Else mee terug het andere stuk van het bos weer in, terwijl ik haar uitleg waarom. Vanaf daar volg ik haar weer over het ongebaande pad door het bos. We komen uit bij een weiland aan de rand van het bos. De zon schijnt op onze gezichten. Else’s vader komt er nu ook aan. Else kruipt bij haar vader op schoot. We genieten van het uitzicht en de zon en het mooie avontuur.
Op de terugweg proberen we haar pop nog te vinden die uit haar jaszak is gevallen. We vinden hem niet. Ik maak nog wat foto’s. Else trekt nog wat gekke bekken en dan zit de ochtend er toch echt op. Met een grote glimlach op m’n gezicht rijd ik naar huis. Dankjewel lieve Else voor dit prachtige avontuur!
Anderhalve week later komen Else en haar vader bij mij op bezoek. Else kruipt meteen bij me op schoot. Bijzonder om zo’n diepe verbinding te ervaren, zo’n vertrouwdheid na zo’n relatief korte ochtend helemaal samen. Het pure child nature avontuur is nu echt begonnen.