Zodra ik de uitnodiging krijg om een column te schrijven over mijn verwonderingen, wordt me verwonderen lastiger. Ik probeer een verwondering te bedenken waarover ik in mijn eerste column zal schrijven. Echter, elke verwondering die mij in de Texelse bus op weg naar de boot te binnenschiet, lijkt onvoldoende interessant. Op het moment dat ik ontdek dat ik hoge eisen stel aan de verwondering in mijn column en dit mijn creativiteit enorm belemmert, realiseer ik me dat dit mijn verwondering is!
Wonderlijk hoe de prestatiedrang en de daarmee samenhangende oordelen en perfectie direct de kop op steken. Om mij heen zie ik het ook veel gebeuren. Mensen hebben snel een oordeel over iets of iemand. Zo oordeelde ik afgelopen weekend over onze rondleider in Amsterdam. Hij was bang voor mensen was mijn oordeel, omdat hij zo zijn best deed leuk over te komen. Waarom oordelen mensen eigenlijk zo snel over zichzelf, over anderen, over situaties? Leren we dat op school? En nog belangrijker hoe kunnen we dit afleren? Misschien kunnen we ons iets vaker verwonderen. Ik verwonder me er naar aanleiding van mijn ervaring met de rondleider in Amsterdam over dat mensen vaak hun best doen om leuk te zijn voor een ander.
Wat is verwonderen eigenlijk? Verwonderen is voor mij zonder oordelen naar de wereld kijken om die wereld stapje voor stapje iets mooier te maken. Je afvragen waarom dingen op een bepaalde manier zijn en/of op een bepaalde manier werken. Verwonderen is ook nieuwsgierig om je heen kijken. Het kijken door je eigen bril en niet die van een ander. Hoe zie jij de wereld om je heen? Waar verwonder jij je over?