Spontaan op avontuur
Wim onderneemt een spontaan avontuur met zijn gezin. Ze verkennen het verbouwde centraal station van Utrecht en zijn er met de trein naartoe gereisd. Wim was benieuwd hoe het station er nu uit zou zien. ‘Sophie (2,5) en Ruben (1) keken hun ogen uit’, vertelt Wim, ‘en ik keek mee’. Er was genoeg te zien en hij vond het een bijzondere ervaring om ‘gewoon’ zijn kinderen te volgen in wat zij zagen. ‘Zo stonden we eindeloos bij een roltrap waar mensen omhoog een naar beneden gingen en keken daarnaar.’
Mooie momentjes zijn overal
Overal waar je naartoe gaat zijn van dat soort mooie momentjes.’ Wim vertelt over hun bezoek aan de Efteling, een paar weken later. Op een gegeven moment werd Sophie er geboeid door wagentjes die ergens in en uitreden. Wagentje, na wagentje keek ze ernaar. Wim stond naast haar en beleefde het met haar mee. Hij vond het een heel mooi moment en verwondert zich erover dat hij dan zo makkelijk stilvalt. ‘Het geeft het leven zoveel meer diepgang, dan van attractie naar attractie rennen.’
Ruimte maken voor ontdekken
Zijn rol in het begeleiden van zijn kinderen in hun ontwikkeling ervaart Wim als: ruimte maken. Waar hij eerder zijn eigen plannetje uitvoerde is er nu ruimte om te ontdekken en gaat hij naast zijn kinderen zitten en kijkt hij met hen mee. Hij ervaart veel minder botsingen en geniet van wat zijn kinderen ontdekken.
Aansluiten bij wat er gebeurt
Wim realiseert zich dat nu hij aansluit bij wat er gebeurt in zijn gezin, hij de vragen die hij had over het begeleiden van zijn kinderen in hun ontwikkeling niet meer heeft. De nieuwsgierigheid van het kind zelf is voldoende, in elk moment.
Wim, Sophie en Ruben, I FOLLOW – verhaal 2
