Zo klaar als een klontje. Helder. Zo duidelijk had ik het nog niet eerder gezien. Uit alle macht probeerde ik blijkbaar nog steeds ergens bij te horen of in elk geval te voorkomen dat ik ergens buiten zou vallen. Ik paste me aan omwille van verbondenheid, om mee te mogen doen, om onderdeel te kunnen zijn van de sociale structuren waarin ik me bewoog. Op allerlei plekken: als ouder bij de school, bij m’n familie, in de buurt, collega’s, bij een training die ik volg, noem maar op. Opeens zag ik hoe onzinnig dat was. Ik zag een prachtig trillend geheel van kleuren en vormen voor me waarin ik mijn kleur en trilling niet liet zien. En misschien nog wel veel meer mensen niet. Dan ontbreken er allerlei stukjes in dit geheel! Ieders unieke trilling en kleur is juist essentieel om samen te leven en bewegen. We vormen samen een kleurrijke dans van verbonden unieke bewegingen.
Als ik me aanpas aan de trilling en kleur van een ander, en als meer mensen dat doen, dan wordt het een grijs, vlak en eentonig gebeuren. Onze unieke bijdrage valt weg uit het geheel en dan klopt het geheel niet meer! Je zou kunnen zeggen dat dan de biodiversiteit van mensen verdwijnt. We horen er natuurlijk allemaal al bij, met onze eigen unieke trilling, onze eigen toon, onze eigen ervaringen, ons unieke mens-zijn.
Toen ik dit zo voor me zag, al die kleuren, al die bewegingen, dit trillende en stralende geheel, viel m’n angst om er niet bij te horen en om alleen achter te blijven, weg. Ik zag opeens dat mijn unieke bijdrage juist belangrijk was, essentieel zelfs voor het geheel.
Dit geheel is nu volop in verandering en iedereen maakt daarin zijn eigen verandering door. Wat jij ervaart en wie jij bent is essentieel. Wat klopt voor jou maakt ons tot een kloppend geheel. Het maakt me nieuwsgierig naar ieder mens. Het maakt me nieuwsgierig naar jou. Dans je mee?
Zwerm spreeuwen – IJsselstein, maart 2021