Dat Bruno nieuwsgierig is blijkt meteen weer zodra ik ben aangekomen in de Berghut voor de inspiratieweek. Een vragenvuur komt op me af, zo voelt dat, net zoals een paar jaar geleden toen we een keer een kop koffie dronken. Dat belooft wat. Al snel ontdek ik de kracht van het vragen stellen en zie ik een nieuwsgierige Bruno die dingen wil begrijpen, duiden en ervaren en mensen meeneemt op zijn ontdekkingstocht. Tijd voor een interview.
Als Bruno zich iets afvraagt gaat hij het uitproberen. Hij gaat het ervaren om zijn eigen antwoorden te vinden. Dat gebeurde ook toen hij een keer op een terras in het Belgische Spa een flesje Spa dronk. Hij vond dat grappig en vroeg zich af hoe het zou zijn om overal lokaal water te drinken. Hij realiseerde zich dat het eigenlijk best bijzonder is dat water gewoon uit de kraan komt. En sinds een aantal maanden drinkt hij uitsluitend kraanwater. Dat bevalt hem goed, dus blijft hij het voorlopig doen. Het fascineert hem dat het altijd blijft stromen.
Met het begrip hoogbewust heeft Bruno niet zoveel en vooral niet met het gebruik van de term als label. Dat associeert hij met de problematische kant, net zoals je dat vaak bij hooggevoeligheid en hoogbegaafdheid ziet. Mensen gebruiken het dan als toevlucht voor hun problemen en blijven daardoor juist in hun ‘ellende’ hangen. Letterlijk genomen spreekt de term ‘hoog-bewust’ hem wel aan: meer bewust dan gemiddeld. Hij is nieuwsgierig naar wat iemand met een groot bewustzijn doet, ervaart en ziet. Dat is voor hem waar het over gaat, verder kijken dan een diagnose of label. Net zoals hij voorbij de horizon kijkt in zijn project New Horizons.
“Daar waar hemel en aarde elkaar raken. Daar in de verte brengt de horizon verbeelding en werkelijkheid terug bijeen. De horizon nodigt je uit om verder te kijken dan de wereld die we al kennen. In de eindeloze verte, waar oneindige mogelijkheden klaarliggen om ontdekt te worden.”, schrijft Bruno op zijn website.
Het idee voor dit project ontstond toen hij met zijn zoontje van toen 2 jaar door de duinen naar het strand liep en zijn zoontje riep: “hee, een vliegtuig”. Het was een boot en Bruno zag dat het lastig te zien was waar de zee ophield en de lucht begon. “Dat is interessant”, dacht hij. Daar kon hij iets mee in zijn nieuwe project wat over rust en ruimte moest gaan, een volgens hem belangrijk thema in deze onrustige tijd. En zo stond er een half jaar later op het dak van een hotel in Kijkduin een fotocamera die elk uur een foto maakte van de Noordzee horizon en deze meteen online publiceerde.
Hij koos voor Kijkduin omdat het project ook over thuis gaat. Lange tijd was zijn rugzak dat. Nu is dat Den Haag waar hij met zijn vriendin en zoontje woont. Het Haagse Zuiderstrand hoort daarbij en maakt Den Haag uniek. Stad en strand verbonden en toch los van elkaar, net zoals de horizon dat doet met hemel en aarde.
Toen hij op het idee van het project kwam voelde hij dat het belangrijk was, een ‘career changing project’. Hij stuurde zichzelf per post de projectbeschrijving en een persbericht, om er zeker van te zijn. Dit was zijn tweede ervaring waar hij precies aan het doen was wat hij op dat moment moest doen. Hij voelde dat hij iets had gevonden waarin hij zich helemaal in onder wilde dompelen, voorbij de oppervlakkigheid. Het is het gevoel “ik heb zin in iets, ik wil iets laten zien”, legt Bruno uit. En het gaat over energie: “hoeveel energie krijg ik van het idee en blijft die als het eerste obstakel zich aandient?”.
En als iets blijkbaar niet belangrijk genoeg voor hem is, omdat de energie weg is na een eerste obstakel, geeft hij z’n ideeën graag door aan anderen. Dit jaar publiceert hij al zijn uitgaande email online met daarbij de uitnodiging aan mensen om er vooral met zijn ideeën ‘vandoor te gaan’. De onvoorwaardelijkheid daarin, daar gaat het voor Bruno over. Een idee loslaten gaat hand in hand met het vertrouwen dat er iets nieuws voor in de plaats komt.
Dat klinkt allemaal heel mooi en tegelijkertijd komt hij in zijn projecten ook frustraties tegen, zoals bijvoorbeeld bij zijn Europa project. Daarmee heeft hij veel kennis verzameld die er nog niet was. Het is dan best lastig dat de plekken waar de kennis van waarde kan zijndaar niet meteen om staan te springen. Als hij die teleurstelling voelt richt hij zijn aandacht weer op wat hij nu wil, de projecten waar hij nu aan werkt.
Nu is hij een boek aan het maken van New Horizons, een boek waarin alleen foto’s uit het project komen, zonder tekst. De foto’s vertellen het verhaal van een pionier op ontdekkingstocht. In de vorm heeft zich dat nu ontwikkeld tot het in stappen maken en laten drukken van het boek. Zodra er via de voorverkoop voldoende geld is, laat hij de eerste pagina’s drukken, het begin van het verhaal. Wat er in de rest van het boek komt, is dan nog onbekend. Een waar avontuur! Net zoals op 22 september 24 uur lang naar de horizon kijken, het moment waarop dag en nacht precies even lang zijn. Ik ben nieuwsgierig naar deze ervaring, met Bruno mee op ontdekkingstocht.