De uitnodiging van kinderen

Ter voorbereiding van avontuur Pure Child dook ik anderhalf jaar geleden de ouderschapsboeken weer in en beluisterde ik een aantal podcasts. Om uit te vinden waar het me in essentie om ging begon ik een aantal blogs te schrijven. Het ging me daarbij om een combinatie van ‘theorie’, iets wat ik gelezen of beluisterd had, gecombineerd met m’n eigen ervaringen. Daarbij was ik nieuwsgierig naar wat er ontstond als ik vanuit flow schreef: wat komt er als vanzelf uit m’n pen, en welke thema’s dienen zich aan?

De angst voor oordelen en afwijzing

Daarbij stuitte ik vrijwel direct op een grote angst, bij blog één. Ik had een platform gevonden om voor te schrijven en er ontstond vrijwel meteen een tekst naar aanleiding van een gebeurtenis met m’n kinderen. Ik stuurde het op naar de redactie nog voordat we concrete plannen hadden gemaakt. Ik had verwacht dat deze blog voor hen net zo’n bijzonder cadeau was als dat het voor mij was. Echter kreeg ik de opdracht om het aan te passen zodat het meer zou aansluiten bij de doelgroep. Ik deed een poging om op basis van de feedback een beter stuk te schrijven waarbij ik de eigenheid van het stuk behield. Het bleek nog steeds niet te passen. Ik ontving in het gesprek erover een stortvloed aan overtuigingskracht over me heen waarom het stuk niet goed genoeg was voor op de website. Het zou te verheven zijn en ouders zouden zich er alleen maar moedeloos door voelen en er niks mee kunnen. Dat kwam nogal hard aan. Ik vertaalde het als: wanneer ik vanuit flow een blog schrijf vanuit mezelf dan geeft dat m’n omgeving een rotgevoel en heeft niemand er iets aan. En: als ik mee wil doen moet ik me aanpassen. En dus ook: als ik mezelf ben kan ik niet meedoen, dan ben ik alleen. Daar kwam de kern van m’n angst naar boven. Vorige week realiseerde ik me opeens dat ik me door die angst had teruggetrokken en helemaal niets meer had geschreven over ouderschap. Tijd om daar verandering in te brengen.

Terwijl ik de tekst van vorig jaar er weer bij pak, zie ik mezelf proberen alleen de mooiste blaadjes van de boom te laten zien en alleen de vruchten te tonen die iedereen lekker vindt. De gekreukelde blaadjes weer in te trekken, onzichtbaar, na een oordeel van een ander. ‘Hee dat blaadje is te verheven, wil je dat veranderen?’ En dat ik het dan maar weglaat, omdat het me niet lukt het te veranderen. Er komen geen nieuwe blaadjes bij, al anderhalf jaar niet. Een bizarre ontdekking nu en wezenlijk voor het Pure Child project. Het project gaat juist over dat alles er mag zijn. De pure essentie zichtbaar mag zijn. En natuurlijk klopt het perfect dat ik me liet tegenhouden, mezelf terugtrok, een andere weg probeerde te bewandelen en nu intens dankbaar om dit zo diep te voelen en vrij te maken. En natuurlijk gaat ook het artikel dat ik anderhalf jaar geleden schreef daarover.

Het geschenk van kinderen

Het thema voor het artikel ontstond in een ontmoeting met een moeder die precies dezelfde podcast had geluisterd als ik. Het ging over de uitnodiging van kinderen aan hun ouders om voluit te leven. PraktijkVader Jeroen de Jong interviewt in deze podcast Janita Venema over de onvoorwaardelijke liefde van kinderen voor hun ouders en de spiegels de ze hun ouders voorhouden.

‘Het leven heeft het zo geregeld dat we – via onze kinderen – kunnen worden wie we bedoeld waren te zijn en datgene leren te doen waarvoor we geboren werden. Dat is het geschenk van kinderen. Wij geven hen het leven, en zij geven ons ons leven terug!’, vertelt Janita Venema.

Janita heeft een methode ontwikkeld, PresentChild, om kinderen te kunnen verstaan. Want daarin ligt een grote uitdaging: het verstaan en ontvangen van de onvoorwaardelijke liefde van onze kinderen. Ik vind het regelmatig lastig om als er ‘gedoe’ is te kijken naar waar m’n kinderen me toe uitnodigen en welk geschenk ze me proberen te geven. Als het me op die ‘lastige’ momenten lukt om open aanwezig te zijn, te ontspannend en te voelen en kijken wat er precies gebeurt, dan zie ik meer. Ik ontdek meer, over mezelf en over m’n kinderen, en over de essentie van het leven. Ze nodigen me steeds weer uit om te ontspannen en puur mezelf te zijn en te leven in het moment.

De uitnodiging om mezelf te zijn

Ergens heb ik ooit het idee opgevat dat ouderschap een rol is die ik zo goed mogelijk moest vervullen. Er was ergens een geheim recept en daar moest ik achter komen. Als je op een bepaalde manier met je kinderen omging ontwikkelden ze zich als goede mensen en anders dus niet. Ik probeerde uit te vinden wat dit was, keek om me heen en vond eigenlijk geen voorbeelden die voor mij goed voelden. Ik was iets aan het proberen dat niet eigen was, niet bij mij paste. Ik kwam erachter terwijl ik m’n kindje dat net kon staan naar bed bracht.
Ik stond naast zijn bed en hij gooide al zijn knuffelbeesten eruit. Het was een spel en de bedoeling dat ik ze pakte en weer in z’n bed gooide, zodat hij ze er weer uit kon gooien. Terwijl het een leuk spel was wilde ik dat hij ging slapen. Terwijl ik daar zo stond kijkend naar de knuffels die uit het bed vlogen en het blije gezicht van mijn kind, ontdekte ik dat ik bezig was iets van hem te willen, vanuit een rol als ouder. Ik probeerde iets voor elkaar te krijgen waarvan ik dacht dat het goed voor hem was. Ik werd me bewust van het gedrag dat niet vanuit mezelf kwam en realiseerde me dat ik geen trucjes hoefde toe te passen om iets voor elkaar te krijgen. Ik kon gewoon mezelf zijn! Niet vanuit een gedachte en rol controle proberen uit te oefenen, maar simpelweg hier zijn, als mezelf, als mens. Natuurlijk wilde m’n kind ook ‘gewoon’ mij. Er kwam een golf van ontspanning over me heen. Ik zakte naast het bedje op de grond, daar zittend als mezelf. De wereld zag er van het ene op het andere moment compleet anders uit. Ik hoefde niks meer voor elkaar te krijgen. Ik keek naar m’n kind en voelde hoe we samen leefden, het avontuur van het leven samen beleefden. En dat hij heus wel ging slapen als hij moe was, dat ik daar prima op kon vertrouwen. Dat ik niet hoefde te voldoen aan ‘hoe het hoorde’ of ‘wat het beste was’. Ik hoefde er ‘slechts’ te zijn, aanwezig en open benieuwd in dit moment, samen.

Dit moment was het begin van meer en meer vanuit mezelf leven als ouder. Een voortdurende oefening. De herinnering eraan heb ik nog vaak van m’n kinderen gekregen. Deze herinnering heb ik nog vaak van m’n kinderen gekregen. Zelfs vanavond nog. Toen ik mijn twee zoons naar bed bracht bleven ze maar geinen met elkaar. Even vond ik het wel leuk. Echter voelde ik ook de verantwoordelijkheid te zorgen voor rust om lekker te kunnen slapen. Na een aantal pogingen wist ik niet meer wat ik kon doen. Hoe kon ik ze rustig krijgen. Welke grenzen moest ik stellen? En hoe? Toen ik ontdekte dat ik van alles aan het proberen was om hun gedrag te veranderen, ontspande ik. Steeds was er weer één die een geluidje maakte waardoor de ander getriggerd werd. Het ging over en weer. Ik had er genoeg van, de ontspanning maakte plaats voor irritatie. Ik stond op. Vanuit een gevoel van onmacht stapte ik uit de situatie. Ze wilden niet dat ik wegging en werden stil. Het voelde niet goed. Ze gingen wel lekker slapen.
Er op terugkijkend ontdekte ik m’n angst dat ze moe zouden zijn als ze niet snel sliepen. Dat ze dan alle prikkels van school niet aan zouden kunnen en dat ik aan het einde van de week oververmoeide ongezellige kinderen om me heen zou hebben. Ook voelde ik de angst dat ze dan misschien niet naar school zouden kunnen en ik niet zou kunnen werken. Kortom, ik was bang dat er niet genoeg ruimte zou zijn voor mij, mijn werk, voor ontspanning, voor plezier samen. En dat was precies wat er in het moment was: plezier, samen, verbinding. De klok was ook nog eens verschoven en ze sliepen precies op hun oude slaaptijd. En dat terwijl het nog zo licht was buiten en de vogels kwetterend om het raam vlogen. En toen ik beneden kwam zag ik een mooie gekleurde lucht van de zon die net onder was gegaan.

Onze kinderen nodigen ons steeds weer uit tot vertrouwen, ontspanning, liefde en LEVEN. Daarbij hoort voelen wat er echt in je omgaat. Volgens Janita laat je kind je zien wat er met jou aan de hand is en zet het zich net zo zeer in voor jouw levensgeluk als dat jij dat voor je kind doet. Steeds als ik loslaat om iets voor elkaar te krijgen, met m’n aandacht naar m’n lijf ga, ademhaal, ontspan en met een open blik kijk, is dat vaak al het geschenk: liefdevol met m’n aandacht bij mezelf zijn en daardoor als vanzelf in verbinding met m’n kinderen. En dat mag ik regelmatig oefenen, het geschenk van m’n kinderen.