Skip to main content
avonturenNieuwe paden banen

Het ‘succes’ van een lege zaal

By 12 december 2018februari 17th, 2021No Comments

Gisteravond was de derde lezing van de tour met m’n boek Nieuwe paden banen. Ik voelde me grieperig én wilde graag vertellen over m’n boekavontuur. Ik had hier enorm naar uitgekeken en zoveel mooie plekken weten te vinden waar ik m’n verhaal kon vertellen. Ik nam overdag zoveel mogelijk rust om er ‘s avonds te kunnen staan. En ik stond er. De beamer was zo aangesloten, de foto’s kwamen op het scherm, en samen met Jesper van Het Geluk van Deventer, die ook grieperig was, dronk ik thee.

een lege zaal

Een lege zaal

We raakten aan de praat al wachtend op de gasten. Er kwam niemand. Ik had helemaal geen rekening gehouden met die mogelijkheid. Er was een aantal aanmeldingen en er was heel veel interesse. Ook was het m’n enige optreden in ‘thuisstad’ Deventer. Het eerste wat ik me afvroeg was wat ik verkeerd had gedaan en wat ik over het hoofd had gezien. Was het niet de goede datum? Was ik toch te ziek en had ik af moeten zeggen? Had ik me onvoldoende voorbereid? Was die hele tour sowieso een slecht idee?

Ergens had de situatie ook iets moois of grappigs. Ik maakte een foto van de lege zaal. En vroeg me hardop af of ik die zou delen op Facebook. Of mag je alleen successen delen vroeg ik me hardop af. Ik weet eigenlijk niet precies wat Jesper daarop zei. Ik had al besloten dat ik het ging delen. Puur, eerlijk en echt, daar geloof ik in. En wat er toen gebeurde had ik niet zien aankomen.

Onverwachte support

Bij thuiskomst bleven de reacties komen van vrienden die soortgelijke situaties hadden meegemaakt of me bemoedigend toespraken. Ik voelde opeens helemaal niet meer ‘dat ik iets verkeerd had gedaan’, maar een enorm vertrouwen in m’n pad, m’n werk en doen waar ik in geloof. We stonden er. Jesper en ik waren allebei gekomen. We voelden ons niet fit, maar vonden dit belangrijk en geloofden erin. En dat was voor mij op dat moment het belangrijkste. Staan voor waar ik in geloof en dat delen. Mezelf laten zien. Daar was ik het hele boekavontuur om begonnen. Door de reacties en het delen van vergelijkbare momenten en de dankbaarheid dat ik dit moment deelde, maakte dat ik een enorme verbondenheid voelde met al die mensen die ook gingen staan voor waar ze in geloofden, het gewoon gingen doen, uitproberen en dan een lege zaal troffen. Singer-songwriter Passenger vertelt in zijn concerten over al die keren dat hij voor zijn moeder en nog wat mensen stond te spelen en toch muziek bleef maken. Dat was wat hij wilde doen en in geloofde. Zijn lied “27” gaat daarover.

Ergens voor gaan

Ook dacht ik terug aan al die keren dat ik door een reactie van de buitenwereld had besloten niet verder te gaan met een project. Ik stopte het in de kast, wachtend op een moment dat ik wel het gevoel had dat er iemand op zat te wachten. Dan was ik altijd verongelijkt als ik een tijdje later iemand anders succes zag hebben ‘met mijn idee’. Dat had ik toch bedacht en toen geloofde niemand er in, dacht ik dan. De enige die er niet meer in geloofde was ik natuurlijk zelf, bang voor afwijzing, uitsluiting of wat dan ook.

Ja, dit moment gisteravond is voor mij nu al memorabel. Ik zal er nog vaak aan terugdenken als er geen publiek is of ik een afwijzende reactie krijg op m’n werk.

Dankjewel lieve mensen, dankjewel. Het is heel bijzonder én belangrijk om elkaar zo te steunen op ieders authentieke pad. I’ll pay it forward.

Met heel veel zin en vol vertrouwen vervolg ik m’n tour, op naar Amsterdam morgen!

Leave a Reply